Wstęp

W niniejszej sekcji pomocy zostały omówione narzędzia oraz techniki umożliwiające precyzyjne i dokładne projektowanie:

• Wprowadzanie współrzędnych oraz korzystanie z układów współrzędnych – Sposoby określania współrzędnych punktów charakterystycznych obiektów, rodzaje układów współrzędnych, korzystanie z filtrów współrzędnych
• Narzędzia rysunkowe oraz metody ułatwiające szkicowanie – Korzystanie z siatki, przyciągania do siatki, trybu ortogonalnego, przyciągania do elementów, funkcji śledzenia, oraz prowadnic biegunowych
• Pomiary oraz obliczenia na bazie rysunku – Odczytywanie z rysunku współrzędnych wybranych punktów, obliczanie odległości i powierzchni obszarów, oraz analiza geometrii obiektów

Określanie współrzędnych oraz korzystanie z układów współrzędnych

Układ współrzędnych umożliwia określenie jednoznacznego położenia każdego punktu oraz elementu umieszczonego w przestrzeni rysunku. Podczas tworzenia oraz edycji obiektów rysunkowych stosowany jest układ współrzędnych kartezjańskich korzystający z trzech osi współrzędnych X, Y oraz Z. Poszczególne osie układu są ułożone prostopadle względem siebie oraz przecinają się w początku układu współrzędnych. Każda z trzech osi układu współrzędnych posiada ten sam system jednostek.

Współrzędne punktu umieszczanego w przestrzeni rysunku zostają określone na podstawie odległości od każdej osi układu X, Y oraz Z (opcjonalnie).

• W celu wprowadzenia punktu za pomocą klawiatury, należy skorzystać z formatu współrzędnych kartezjańskich, walcowych, albo sferycznych. Wprowadzane współrzędne mogą mieć charakter wielkości względnych lub bezwzględnych.
• W celu określenia współrzędnych punktu niezależnie dla każdego kierunku X, Y oraz Z, należy skorzystać z filtrów współrzędnych.

Globalny układ współrzędnych oraz niestandardowe układy współrzędnych

W programie rozróżniane są dwa poniższe rodzaje układów współrzędnych:

• Globalny układ współrzędnych (GUW) – Standardowy niezmienny układ współrzędnych

  GUW jest stałym układem współrzędnych kartezjańskich, wykorzystywanym standardowo we wszystkich rysunkach. Oś X określa odległość w poziomie od początku układu współrzędnych, a oś Y odległość od tego punktu mierzoną w pionie. Oś Z zostaje ustawiona prostopadle do płaszczyzny XY oraz określa odległość danego punktu od płaszczyzny XY. Położenie globalnego układu współrzędnych jest stałe i nie może być w żaden sposób modyfikowane.

• Niestandardowe układy współrzędnych (NUW) – Układy współrzędnych określane przez użytkownika, usytuowane w dowolnym miejscu przestrzeni rysunku, oraz nachylone pod ustalonym kątem względem osi GUW

  Niestandardowy układ współrzędnych zostaje utworzony na bazie GUW, z zachowaniem pełnej swobody w ustalaniu położenia oraz kierunków osi nowego układu. Zakres funkcji dostępnych w sekcji 'Propozycja' obejmuje:

  • Zmianę położenia początku układu współrzędnych względem GUW
  • Pochylenie pod zadanym kątem lub obrócenie NUW względem jednej lub kilku osi GUW

  Można na przykład ustawić aktywną płaszczyznę rysowania w położeniu równoległym do istniejących elementów, aby ułatwić rysowanie obiektów w przestrzeni 3D.

Zarządzanie oraz kontrola ustawień związanych z niestandardowymi układami współrzędnych (NUW) jest realizowana za pomocą polecenia NUW (CCS) oraz StylNUW (CSStyle).

Wprowadzanie współrzędnych

Wszystkie rysunki korzystają z układu współrzędnych kartezjańskich wyznaczonego przez trzy prostopadle względem osie współrzędnych X, Y oraz Z. Wszystkie osie przecinają się w jednym punkcie określającym początek układu współrzędnych. Płaszczyzna pozioma tego układu jest wyznaczona przez oś X oraz oś Y. Dwie pary osi – X oraz Z, a także Y oraz Z – definiują płaszczyzny pionowe układu.

Położenie każdego punktu w kartezjańskim układzie współrzędnych jest definiowane przez podanie odległości od trzech płaszczyzn tego układu: XY, XZ oraz YZ. Wyznaczone w ten sposób odległości noszą nazwę współrzędnych XYZ danego punktu. Podczas rysowania w przestrzeni 2D wystarczy określenie współrzędnych na płaszczyźnie XY. Współrzędna Z zostaje w takim przypadku pominięta. Stały układ współrzędnych kartezjańskich, stosowany w systemach projektowania CAD, jest określany mianem globalnego układu współrzędnych (GUW). Wszystkie nowe rysunki tworzone w programie korzystają z takiego układu GUW.

Współrzędne wprowadzane podczas korzystania z programu mogą mieć charakter wielkości względnych lub bezwzględnych.

• W celu określenia współrzędnych nowego punktu względem wcześniej umieszczonego punktu (wprowadzanie współrzędnych względnych), należy wpisać znak '@' przed wprowadzanymi wartościami współrzędnych.
• W celu określenia współrzędnych punktu względem wcześniejszego segmentu (wprowadzanie odległości względnych), należy wpisać znak '@' przed wprowadzanymi wartościami odległości oraz kątów.

Współrzędne bezwzględne

Rodzaj współrzędnych	Wprowadzane dane	Przykładowe wyrażenie
Kartezjańskie (2D/3D)	X,Y / X,Y,Z	3.5,8.2,6.7
Biegunowe (2D)	odległość<kąt	7.5<45
Walcowe (3D)	odległość<kąt,współrzędnaZ	7.5<45,12.2
Sferyczne (3D)	odległość<kąt1<kąt2	7.5<45<33

Współrzędne względne oraz kąty względne

Rodzaj współrzędnych	Wprowadzane dane	Przykładowe wyrażenie
Kartezjańskie (2D/3D)	@przyrostX,przyrostY / @przyrostX,przyrostY,przyrostZ	@3.5,8.2,6.7
Biegunowe (2D)	@odległość_względna<kąt @odległość_względna TAB @kąt_względny	@7.5<45 @7.5 TAB @45
Walcowe (3D)	@odległość_względna<kąt,współrzędna_Z @odległość_względna TAB @kąt_względny,współrzędna_Z	@7.5<45,12.2 @7.5 TAB @45,12.2
Sferyczne (3D)	@odległość_względna<kąt_1<kąt_2 @odległość_względna TAB @kąt_względny TAB @kąt_względny	@7.5<45<33 @7.5 TAB @45 TAB @33

W celu wprowadzenia bezwzględnych współrzędnych kartezjańskich należy:

1. Wpisać w linii poleceń nazwę funkcji wymagającej określenie współrzędnych punktu, na przykład Linia (Line).
2. Określić współrzędne X, Y, Z oddzielone od siebie przecinkami, na przykład 0,0,0.
3. Określić kolejne współrzędne potrzebne do ukończenia polecenia, na przykład 3.5,8.2,6.7.
4. W celu umieszczenia punktu na płaszczyźnie XY (gdy współrzędna Z wynosi 0), należy pominąć wpisywanie współrzędnej Z. Wpisać na przykład 3.5,8.2.

W celu wprowadzenia względnych współrzędnych kartezjańskich należy:

1. Wpisać w linii poleceń nazwę funkcji wymagającej określenie współrzędnych punktu.
2. Określić położenie pierwszego punktu, na przykład 0,0,0.
3. W celu określenia położenia drugiego punktu względem pierwszego punktu, należy wpisać znak '@' przed wprowadzanymi wartościami współrzędnych: @3.5,8.2,6.7.

W celu wprowadzenia bezwzględnych współrzędnych biegunowych należy:

1. Wpisać w linii poleceń nazwę funkcji wymagającej określenie współrzędnych punktu.
2. Określić położenie pierwszego punktu, na przykład 0,0.
3. Określić położenie drugiego punktu z zastosowaniem formatu 2D "odległość<kąt_alfa", na przykład 7.5<45.
4. odległość: Określa odległość od początku układu
5. kąt_alfa: Określa kąt mierzony w płaszczyźnie XY

W celu wprowadzenia względnych współrzędnych biegunowych należy:

1. Wpisać w linii poleceń nazwę funkcji wymagającej określenie współrzędnych punktu.
2. Określić położenie pierwszego punktu, na przykład 0,0.
3. Określić położenie drugiego punktu z zastosowaniem formatu 2D "@odległość<kąt_alfa", na przykład @7.5<45.

W celu wprowadzenia względnych współrzędnych biegunowych oraz względnego kąta, należy:

1. Wpisać w linii poleceń nazwę funkcji wymagającej określenie współrzędnych punktu.
2. Określić położenie pierwszego punktu, na przykład 0,0.
3. Określić położenie drugiego punktu z zastosowaniem formatu 2D "@względna_odległość TAB @względny_kąt", na przykład @7.5 TAB @45.

   

W celu wprowadzenia bezwzględnych współrzędnych walcowych należy:

1. Wpisać w linii poleceń nazwę funkcji wymagającej określenie współrzędnych punktu.
2. Określić położenie pierwszego punktu, na przykład 0,0,0.
3. Określić położenie drugiego punktu z zastosowaniem formatu 3D "odległość<kąt_alfa,współrzędna_z", na przykład 7.5<45,12.2.
4. odległość: Określa odległość od początku układu
5. kąt_alfa: Określa kąt mierzony w płaszczyźnie XY
6. współrzędna_z: Określa wysokość nad płaszczyzną XY

W celu wprowadzenia względnych współrzędnych cylindrycznych należy:

1. Wpisać w linii poleceń nazwę funkcji wymagającej określenie współrzędnych punktu.
2. Określić położenie pierwszego punktu, na przykład 0,0,0.
3. Określić położenie drugiego punktu z zastosowaniem formatu 3D "@odległość<kąt_alfa,współrzędna_z", na przykład @7.5<45,12.2.

W celu wprowadzenia bezwzględnych współrzędnych cylindrycznych należy:

1. Wpisać w linii poleceń nazwę funkcji wymagającej określenie współrzędnych punktu.
2. Określić położenie pierwszego punktu, na przykład 0,0,0.
3. Określić położenie drugiego punktu z zastosowaniem formatu 3D "odległość<kąt_alfa<kąt_beta", na przykład 7.5<45<33.
4. odległość: Określa odległość od początku układu
5. kąt_alfa: Określa kąt mierzony w płaszczyźnie XY
6. kąt_beta: Określić kąt mierzony od płaszczyzny XY (dodatnia wartość kąta odpowiada położeniu nad płaszczyzną XY)

W celu wprowadzenia względnych współrzędnych cylindrycznych należy:

1. Wpisać w linii poleceń nazwę funkcji wymagającej określenie współrzędnych punktu.
2. Określić położenie pierwszego punktu, na przykład 0,0,0.
3. Określić położenie drugiego punktu w odniesieniu do pierwszego punktu z zastosowaniem formatu 3D "@odległość<kąt_alfa<kąt_beta", na przykład @7.5<45<33.

Sekwencja wprowadzanych poleceń

W celu wprowadzenia bezwzględnych współrzędnych kartezjańskich należy:

: Linia
Określ punkt początkowy» 0,0,0
Określ następny punkt» 3.5,8.2,6.7
…

W celu wprowadzenia względnych współrzędnych kartezjańskich należy:

: Linia
Określ punkt początkowy» 0,0,0
Określ następny punkt» @3.5,8.2,6.7
…

W celu wprowadzenia względnych współrzędnych biegunowych oraz względnego kąta, należy:

: Linia
Określ punkt początkowy» 0,0,0
Określ następny punkt» 2,2,0
Określ następny punkt» @3 TAB @45
…

Wybieranie punktów z użyciem filtra współrzędnych

Funkcja filtrowania współrzędnych (filtry punktów XYZ) umożliwia:

• Określanie położenia nowych punktów w odniesieniu do istniejących elementów
• Oddzielne wprowadzanie poszczególnych współrzędnych dla kierunków X, Y oraz Z

Przy każdym wezwaniu do wskazania punktu można korzystać z systemu selektywnego określania współrzędnych korzystającego z następujących kombinacji filtrowania: .x, .y, .z, .xy, .xz, .yz, oraz .xyz.

Korzystanie z filtrowania współrzędnych jest bardzo pomocne podczas tworzenia konstrukcji 2D, szczególnie w przypadku równoczesnego korzystania z funkcji przyciągania do elementów (ESnap). Przyciąganie do elementów umożliwia selektywne określenie współrzędnych dla kierunków X, Y i Z definiowanych na podstawie punktów charakterystycznych istniejących elementów.

W przestrzeni 3D można najpierw określić współrzędne X oraz Y na podstawie istniejącej geometrii, a następnie wprowadzić współrzędną Z za pomocą klawiatury.

W celu określenia położenia punktu z zastosowaniem filtra współrzędnych należy:

1. Wpisać w linii poleceń nazwę funkcji wymagającej określenie współrzędnych punktu, na przykład Linia (Line).
2. Wybrać jedną z opcji filtrowania (.x, .y, .z, .xy, .xz, .yz, albo .xyz).
3. Wskazać punkt charakterystyczny leżący na istniejącym elemencie, który posłuży do określenia filtrowanej składowej współrzędnych, albo wpisać wartość X lub Y z klawiatury.
4. W razie potrzeby określić położenie dodatkowych punktów.

Sekwencja wprowadzanych poleceń

W celu zastosowania filtra współrzędnych w rysunkach 2D należy:

: Linia
Określ punkt początkowy» .x
z kon
z <P1>
z <P2>
of (wymaga YZ): kon
z <P1>
Określ następny punkt» @5<0

W celu wyznaczenia środka sześcianu należy:

: Punkt
Określ punkt wstawienia» .x
z sym
z <P1>
z <P2>
z (wymaga YZ): .y
z sym
z <P3>
z <P4>
z (wymaga XZ): sym
z <P5>

Ustawianie niestandardowych układów współrzędnych

Polecenie NUW (CCS) służy do obsługi układów współrzędnych, umożliwiając tworzenie nowych układów, modyfikowanie istniejących, zapisywanie pod określoną nazwą, przywracanie wcześniejszych oraz usuwanie niepotrzebnych układów. Możliwość zapisania aktualnego układu współrzędnych pod określoną nazwą, pozwala na późniejsze wykorzystanie, bez konieczności ponownego ustawiania wszystkich niezbędnych parametrów. Podczas otwierania rysunku przywracany jest układ współrzędnych aktywny w chwili zapisu.

W jednym rysunku można utworzyć wiele nazwanych układów współrzędnych, które mogą wykorzystywane na przemian z tymczasowo definiowanymi układami współrzędnych.

Pomimo możliwości skonfigurowania i zapisania w rysunku wielu niestandardowych układów współrzędnych, tylko jeden z nich może mieć status aktywnego układu współrzędnych.

W celu zdefiniowania układu współrzędnych na bazie 3 punktów należy:

1. Korzystając z menu, wybrać Narzędzia > Nowy NUW > 3 punkty albo wpisać NUW (CCS)
2. Określić punkt definiujący początek nowego układu współrzędnych.
3. Określić punkt leżący na dodatniej półosi X.
4. Określić punkt na płaszczyźnie XY, leżący po stronie dodatniej półosi Y.

   Trzeci punkt, wyznaczający płaszczyznę XY, nie musi znajdować się na osi Y nowego układu.

5. W przypadku definiowania nowego układu na bazie istniejących obiektów, należy skorzystać z funkcji Przyciągania do elementów (ESnap), ułatwiającej precyzyjny wybór punktów charakterystycznych obiektów.

W celu zdefiniowania układu współrzędnych przez wybranie osi Z należy:

Uwaga: Oś Z nie jest wykorzystywana podczas tworzenia rysunków w przestrzeni 2D.

1. Korzystając z menu, wybrać Narzędzia > Nowy NUW > Kierunek osi Z, albo wpisać NUW (CCS), a następnie wybrać opcję ZOś.
2. Określić punkt definiujący początek nowego układu współrzędnych.
3. Określić punkt leżący na osi Z, który razem z początkiem układu wyznacza kierunek dodatniej półosi.

   Funkcja dopasowuje położenie płaszczyzny XY w taki sposób, aby była prostopadła do wytyczonej osi Z.

W celu zapisania nazwanego układu współrzędnych należy:

1. Wpisać w linii poleceń NUW (CCS), a następnie wybrać opcję Nazwany.
2. Wybrać opcję Zapisz:
3. Wpisać nazwę dla układu współrzędnych.

   Aktualny układ współrzędnych zostaje zapisany pod określoną nazwą.

W celu usunięcia nazwanego układu współrzędnych należy:

1. Wpisać w linii poleceń NUW (CCS), a następnie wybrać opcję Nazwany.
2. Wybrać opcję Usuń.
3. W przypadku, gdy nie jest znana pełna nazwa układu współrzędnych przeznaczonego do usunięcia, należy skorzystać z opcji ?, aby wyświetlić listę wszystkich nazwanych układów współrzędnych w aktualnym rysunku.

   Na liście widocznej w oknie poleceń, poniżej nazwy układu, zostają wyświetlone informacje na temat punktu początkowego, oraz kierunków definiujących wszystkie trzy osie każdego układu współrzędnych.

4. Wpisać nazwę układu współrzędnych przeznaczonego do usunięcia.

   Określony układ współrzędnych zostaje usunięty.

W celu obrócenia układu współrzędnych wokół wybranej osi należy:

1. Wpisać w linii poleceń NUW (CCS), a następnie wybrać opcję Nazwany.
2. Wybrać opcję Przywróć:
3. W przypadku, gdy nie jest znana pełna nazwa układu współrzędnych przeznaczonego do przywrócenia, należy skorzystać z opcji ?, aby wyświetlić listę wszystkich nazwanych układów współrzędnych w aktualnym rysunku.

   Na liście widocznej w oknie poleceń, poniżej nazwy układu, zostają wyświetlone informacje na temat punktu początkowego, oraz kierunków definiujących wszystkie trzy osie każdego układu współrzędnych.

4. Wpisać nazwę układu współrzędnych, który ma zostać przywrócony.

   Układ współrzędnych o określonej nazwie zostaje przywrócony.

W celu dopasowania układu współrzędnych do wybranego elementu należy:

1. Korzystając z menu, wybrać Narzędzia > Nowy NUW > Obiekt, albo wpisać NUW (CCS), a następnie wybrać opcję Dopasuj do elementu.
2. Wybrać element, do którego ma zostać dopasowany nowy układ współrzędnych.

W celu dopasowania układu współrzędnych do wybranej ściany należy:

1. Wpisać w linii poleceń NUW (CCS), a następnie wybrać opcję Ściana.
2. Nasunąć kursor na ścianę bryły 3D lub powierzchnię, aby wyświetlić ikonę podglądu układu współrzędnych.
3. Wskazać ścianę, do której ma zostać dopasowany definiowany układ współrzędnych, oraz nacisnąć przycisk myszy w celu zatwierdzenia wyboru.
4. Wybrać jedną z dostępnych opcji:
   • Następna ściana: Wybiera ścianę sąsiadującą z obecnie zaznaczoną.
   • Zamiana kierunku X: Obraca oś X układu współrzędnych (NUW) o 180°.
   • Zamiana kierunku Y: Obraca oś Y układu współrzędnych (NUW) o 180°.
5. Nacisnąć Enter, albo wybrać opcję Zatwierdź ścianę, aby zaakceptować widoczny układ współrzędnych, oraz zakończyć polecenie.

W celu przywrócenia widoku poprzedniego układu współrzędnych należy:

• Korzystając z menu, wybrać Narzędzia > Nowy NUW > Poprzedni, albo wpisać NUW (CCS), a następnie wybrać opcję Poprzedni.

  W ramach aktywnej rzutni, istnieje możliwość przywrócenia maksymalnie dziesięciu wcześniejszych układów współrzędnych.

W celu dopasowania układu współrzędnych do płaszczyzny aktualnego widoku należy:

• Korzystając z menu, wybrać Narzędzia > Nowy NUW > Widok, albo wpisać NUW (CCS), a następnie wybrać opcję Widok.

  Układ współrzędnych zostaje ustawiony równolegle do aktualnego widoku.

W celu aktywacji globalnego układu współrzędnych (GUW) należy:

• Korzystając z menu, wybrać Narzędzia > Nowy NUW > Globalny, albo wpisać NUW (CCS), a następnie wybrać opcję Globalny.

  Układ globalny zostaje ustawiony jako aktywny układ współrzędnych.

W celu obrócenia układu współrzędnych wokół wybranej osi należy:

1. Korzystając z menu, wybrać Narzędzia > Nowy NUW > X, Y, lub Z, albo wpisać NUW (CCS), a następnie wybrać opcję X, Y, lub Z.
2. Wpisać kąt obrotu wokół wybranej osi.

   Układ współrzędnych zostaje obrócony wokół wybranej osi o określoną wartość kąta. Obracanie układu współrzędnych wokół osi Z jest często stosowane w rysunkach płaskich (2D), podczas gdy obracanie wokół osi X lub Y jest wykorzystywane w rysunkach przestrzennych (3D).

  W celu obrócenia układu współrzędnych wokół dwóch lub trzeb osi, należy powtórzyć wykonywanie tej funkcji dla każdej modyfikowanej osi.

Uruchamianie komendy

Polecenie: NUW (CCS)

Menu: Narzędzia > New NUW > 3 punkty

Zarządzanie niestandardowymi układami współrzędnych

Polecenie StylNUW (CSStyle) służy do zarządzania układami współrzędnych wykorzystywanymi w rysunku. Zakres dostępnych funkcji pozwala na:

• Zarządzanie układami współrzędnych przez przeglądanie, aktywację, zmianę nazw, oraz usuwanie
• Wybranie jednego z domyślnych ortogonalnych układów współrzędnych
• Modyfikację ustawień układów współrzędnych

W celu utworzenia nazwanego niestandardowego układu współrzędnych należy użyć polecenia NUW (CCS).

W celu wyświetlenia listy zapisanych układów współrzędnych należy:

1. Korzystając z menu, wybrać Narzędzia > Narzędzia > Menedżer NUW, albo wpisać StylNUW (CSStyle)
2. W oknie dialogowym Opcje, w zakładce Ustawienia rysunku zostaje rozwinięta grupa Układy współrzędnych.
2. Rozwinąć sekcję Nazwane.
3. Nasunąć wskaźnik na ikonę lub opis układu współrzędnych widocznego w tabeli, aby wyświetlić informacje na temat współrzędnych początku układu, oraz punktów wytyczających kierunki osi X, Y, oraz Z.

W celu aktywacji wybranego układu współrzędnych należy:

1. Korzystając z menu, wybrać Narzędzia > Narzędzia > Menedżer NUW, albo wpisać StylNUW (CSStyle)
2. W oknie dialogowym Opcje, w zakładce Ustawienia rysunku zostaje rozwinięta grupa Układy współrzędnych.
2. Rozwinąć sekcję Nazwane.
3. Wybrać jeden z układów współrzędnych widocznych w tabeli, a następnie nacisnąć przycisk Aktywuj.
4. Znacznik zostaje wyświetlony obok nowo aktywowanego układu współrzędnych.

W celu zmiany nazwy lub usunięcia zapisanego układu współrzędnych należy:

1. Korzystając z menu, wybrać Narzędzia > Narzędzia > Menedżer NUW, albo wpisać StylNUW (CSStyle)
2. W oknie dialogowym Opcje, w zakładce Ustawienia rysunku zostaje rozwinięta grupa Układy współrzędnych.
2. Rozwinąć sekcję Nazwane.
3. Wybrać układ współrzędnych, a następnie nacisnąć przycisk Zmień nazwę lub Usuń.
4. Funkcja Zmień nazwę umożliwia także wprowadzenie właściwej nazwy dla nienazwanych układów współrzędnych. Nie można usuwać ani zmieniać nazwy przypisanej do Globalnego Układu Współrzędnych (GUW).

W celu utworzenia tymczasowego układu współrzędnych na bazie domyślnych konfiguracji należy:

1. Korzystając z menu, wybrać Narzędzia > Narzędzia > Menedżer NUW, albo wpisać StylNUW (CSStyle)
2. W oknie dialogowym Opcje, w zakładce Ustawienia rysunku zostaje rozwinięta grupa Układy współrzędnych.
2. Rozwinąć sekcję Domyślne.
3. Wybrać podstawową płaszczyznę układu (Góra, Dół, Przód, Tył, Lewa lub Prawa), a następnie nacisnąć przycisk Aktywuj.
4. W polu Odniesienie, wybrać z rozwijalnej listy zapisany układ współrzędnych, na bazie którego ma zostać utworzony nowy układ tymczasowy.

W celu ustawienia dodatkowych opcji sterujących układami współrzędnych należy:

1. Korzystając z menu, wybrać Narzędzia > Narzędzia > Menedżer NUW, albo wpisać StylNUW (CSStyle)
2. W oknie dialogowym Opcje, w zakładce Ustawienia rysunku zostaje rozwinięta grupa Układy współrzędnych.
2. Rozwinąć sekcję Opcje.
3. Skonfigurować dostępne ustawienia.
   • Aktualizuj widok po zmianie układu współrzędnych: Jeśli opcja jest aktywna, to każda zmiana układu współrzędnych w rzutni powoduje automatyczne dopasowanie aktualnego widoku do płaszczyzny XY nowego układu.
   • Zapisz układ współrzędnych we wszystkich rzutniach: Wymusza zastosowanie aktywnego układu współrzędnych we wszystkich rzutniach. Jeśli opcja nie jest aktywna, układy współrzędnych skonfigurowane w innych rzutniach niż aktywna, pozostają niezmienione.
     

W celu ustawienia trybu wyświetlania ikony układu współrzędnych należy:

1. Korzystając z menu, wybrać Narzędzia > Opcje, albo wpisać Opcje (Options)
1. Korzystając z menu, wybrać Narzędzia > Opcje, albo wpisać Opcje (Options)
1. Wybrać Menu aplikacji > Opcje, albo wpisać Opcje (Options)
2. W oknie dialogowym Opcje, wybrać zakładkęUstawienia ogólne .
3. Rozwinąć sekcję Wyświetlanie > Ikona układu współrzędnych.
4. Skonfigurować dostępne ustawienia.
   • Wyświetlaj ikonę: Włącza wyświetlanie ikony układu współrzędnych.
   • Wyświetlaj ikonę w początku układu: Wyświetla ikonę układu współrzędnych w początku aktywnego układu współrzędnych (punkt 0,0,0). Jeśli początek układu współrzędnych leży poza obszarem aktywnego widoku, ikona układu współrzędnych zostaje umieszczona w lewym dolnym narożniku tego widoku.
   • Zastosuj zmiany do wszystkich aktualnie wyświetlanych widoków: Określa, czy ustawienia wyświetlania ikony układu współrzędnych mają być zastosowanie do wszystkich widoków, czy tylko do aktywnego widoku.

Uruchamianie komendy

Polecenie: StylNUW (CSStyle)

Menu: Narzędzia > Menedżer NUW

Dopasowanie widoku płaskiego do układu współrzędnych

Polecenie WidokZGory (PlanView) umożliwia dostosowanie widoku płaskiego (z góry) do głównej płaszczyzny wybranego układu współrzędnych. Funkcja pozwala na wybranie aktualnego układu współrzędnych, globalnego układu współrzędnych (GUW), albo jednego z zapisanych wcześniej niestandardowych układów współrzędnych (NUW).

W celu dopasowania widoku płaskiego do układu współrzędnych należy:

1. Wpisać w linii poleceń WidokZGory (PlanView)
2. Wybrać jedną z poniższych opcji dla określenia układu współrzędnych:
   • Aktywny NUW: Dopasowuje widok z góry do aktualnego układu współrzędnych.
   • NUW: Dopasowuje widok z góry do jednego z zapisanych wcześniej układów współrzędnych. Należy wpisać nazwę układu współrzędnych, lub wybrać opcję ?, aby wyświetlić listę wszystkich zapisanych układów współrzędnych.
   • Globalny: Dopasowuje widok z góry do globalnego układu współrzędnych (GUW).

W celu wymuszenia automatycznego dopasowywania widoku płaskiego przy każdej zmianie układu współrzędnych, należy:

1. Kliknąć Narzędzia > Opcje albo wpisać Opcje (Options).
1. Kliknąć Narzędzia > Opcje albo wpisać Opcje (Options).
1. Kliknąć Menu aplikacji > Opcje, albo wpisać Opcje (Options)
2. W oknie dialogowym 'Opcje', wybrać sekcję Ustawienia ogólne  .
3. Rozwinąć grupę ustawień Układy współrzędnych > Opcje.
4. Zaznaczyć opcję Aktualizuj widok po zmianie układu współrzędnych.
5. Kliknąć OK.

Uruchamianie komendy

Polecenie: WidokZGory (PlanView)

Zastosowanie dynamicznych niestandardowych układów współrzędnych

Dynamiczny niestandardowy układ współrzędnych (Dynamiczny NUW) tworzy tymczasową płaszczyznę XY na powierzchni planarnej obiektu bryły 3D tak, aby można było na tej płaszczyźnie rysować.

Działa automatycznie i unika tworzenia nowych NUW przy użyciu polecenia CSS.

Dynamiczny NUW stosuje się, gdy uruchamiane są

• Polecenia tworzące elementy 2D oraz bryły 3D
• Polecenia tworzenia tekstu (Note oraz SimpleNote)
• Polecenie wstawienia bloku (InsertBlock)
• Polecenie dołączania rysunku (AttachDrawing)

Aby włączyć lub wyłączyć Dynamiczny NUW, należy:

• Wykonać jedną z następujących czynności:
• Na pasku stanu kliknąć przycisk Dynamiczny NUW.
• Nacisnąć Ctrl + D.
• Nacisnąć Ctrl + D.
• Nacisnąć cmd + d.
• Nacisnąć F6.

Aby zastosować Dynamiczny NUW:

1. Uruchomić polecenie obsługujące funkcję Dynamicznego NUW.
2. Przesunąć kursor nad powierzchnię planarną bryły 3D, aby ustawić tymczasowy Dynamiczny NUW.

   Krawędzie powierzchni planarnej zostają podświetlone.

   Kursor krzyżykowy, symbol współrzędnych oraz siatka zmieniają się zależnie od płaszczyzny XY Dynamicznego NUW.

3. Zakończyć polecenie.

Szybkie i precyzyjne wprowadzanie znaczników punktowych

Polecenie WprowadzPunkt (EnterPoint) służy do szybkiego i precyzyjnego umieszczania w rysunku znaczników punktowych, poprzez wprowadzenie współrzędnych względnych lub bezwzględnych definiowanego punktu.

Okno dialogowe posiada klawiaturę numeryczną pozwalającą na wprowadzanie współrzędnych, opcję służącą do określania punktu względnego na bazie innego punktu, oraz układ przycisków definiujących kierunek dla współrzędnych biegunowych punktu.

Współrzędne

Zakładka Współrzędne umożliwia określanie współrzędnych punktu przez szybkie wprowadzanie wartości w polach edycyjnych X, Y, Z za pomocą podręcznej klawiatury numerycznej. Opcjonalnie, poszczególne współrzędne wprowadzanego punktu można określić w obszarze graficznym po przyciśnięciu przycisku umieszczonego obok pola edycyjnego X, Y, albo Z.

Zaznaczenie opcji punktu względnego powoduje, że wartości wprowadzone w polach edycyjnych X, Y, Z zostają dodane do współrzędnych określających Punkt względny, dając w efekcie współrzędne definiujące Punkt bezwzględny. Zaznaczenie jednej z opcji dodatkowych dostępnych w zakładce Opcje, umożliwia ponowne wykorzystanie ostatnio określonego punktu względnego, przez przyciśnięcie przycisku umieszczonego obok pola Punkt bezwzględny.

Wartości widoczne w polu Punkt bezwzględny definiują współrzędne punktu wprowadzanego po naciśnięciu przycisku OK. Skorzystanie z przycisku Wskaż punkt powoduje anulowanie ustawień wprowadzonych wcześniej w oknie dialogowym, oraz umożliwia określenie punktu w obszarze graficznym na standardowych zasadach.

Kierunek

Zakładka Kierunek pozwala na określenie położenia wprowadzanego punktu z wykorzystaniem współrzędnych biegunowych.

Wprowadzenie wartości w polu Kąt oraz Odległość powoduje przeliczenie określonego położenia punktu na współrzędne kartezjańskie, wyświetlane w polu Punkt bezwzględny (jeśli opcja punktu względnego nie jest zaznaczona). Przyciski z oznaczonymi strzałkami ułatwiają określenie jednego z ośmiu kierunków, stosowanych najczęściej przy definiowaniu współrzędnych biegunowych.

Alternatywnie, wartości kąta oraz odległości można określać bezpośrednio w obszarze graficznym, za pomocą przycisków umieszczonych obok pola Kąt oraz Odległość. Włączenie opcji Wprowadź kąt i odległość razem, dostępnej w zakładce Opcje (patrz poniżej), umożliwia równoczesne określenie wartość kąta oraz odległości za pomocą wskazania pojedynczego punktu w obszarze graficznym.

Opcje

Zakładka Opcje udostępnia dodatkowe opcje sterujące działaniem wybranych funkcji i elementów okna dialogowego Wprowadź punkt.

Zakres dostępnych ustawień obejmuje:

• Pozostaw okno dialogowe: Jeśli opcja nie jest zaznaczona, okno dialogowe zostaje zamknięte po naciśnięciu przycisku OK. Jeśli opcja jest zaznaczona, okno dialogowe zostaje zamknięte tylko po naciśnięciu przycisku 'Anuluj'.
• Wprowadź kąt i odległość razem: Jeśli opcja jest zaznaczona, wybranie jednego z przycisków umieszczonych obok pola Kąt lub Odległość, powoduje jednoczesne określenie zarówno kąta, jak i odległości.
• Ustawienie względem ostatniego punktu: Jeśli opcja jest zaznaczona, ustawienia aktualnie używanego punktu względnego, zostają automatycznie dopasowane do współrzędnych ostatnio wybranego punktu względnego.

Uruchamianie komendy

Polecenie: WprowadzPunkt (EnterPoint)

Menu: Narzędzia > Wprowadź punkt

Używanie metod i narzędzi rysowania

Poniższe metody i narzędzia rysowania służą do tworzenia elementów rysunku:

• Określanie opcji szkicowania
• Ustawianie przyciągania
• Wyświetlanie siatki
• Ustawianie trybu ortogonalnego
• Przełączanie pomiędzy izometrycznymi siatkami przyciągania
• Korzystanie z funkcji EntitySnaps
• Objaśnienie trybów EntitySnap
• Wyświetlanie znaków przyciągania elementów
• Używanie prowadnic biegunowych.
• Zmienianie kolejności wyświetlania elementów

Określanie opcji szkicowania

Polecenie DraftingOptions służy do konfigurowania środowiska rysunku, w tym elementów EntitySnaps, punktów przyciągania, wyświetlania siatki, elementów EntityGrips i wyboru elementów.

Aby skonfigurować narzędzia i preferencje szkicowania:

1. Wpisać DraftingOptions w wierszu polecenia.

   W oknie dialogowym Opcje zostanie otwarta strona Preferencje użytkownika, po czym zostanie rozwinięta pozycja Opcje szkicowania.

2. Rozwinąć pozycje Sterowanie wskaźnikiem, Wyświetlanie, Opcje lokalizacji obiektów, Wybór elementów, Paleta wymiarów, Wyświetlacz przezroczysty lub inne pozycje widoku drzewa, aby skonfigurować narzędzia i preferencje szkicowania.
2. Rozwinąć pozycje Sterowanie wskaźnikiem, Wyświetlanie, Wybór elementu, Paleta wymiarów, Wyświetlacz przezroczysty lub inne pozycje widoku drzewa, aby skonfigurować narzędzia i preferencje szkicowania.
2. Rozwinąć pozycje Sterowanie wskaźnikiem, Wyświetlanie, Wybór elementu, Paleta wymiarów, Wyświetlacz przezroczysty lub inne pozycje widoku drzewa, aby skonfigurować narzędzia i preferencje szkicowania.

Kontrola wskaźnika

Aby skonfigurować elementy EntitySnaps:

1. Wpisać DraftingOptions w wierszu polecenia.

   W oknie dialogowym Opcje zostanie otwarta strona Preferencje użytkownika, po czym zostanie rozwinięta pozycja Opcje szkicowania.

2. Rozwinąć kolejno Sterowanie wskaźnikiem > EntitySnaps.
3. Wybrać Włącz EntitySnaps (ESnaps), aby włączyć lub wyłączyć stosowanie punktów przyciągania.
4. Zaznaczyć opcje ESnaps geometrii oraz ESnaps odniesienia, aby nie było konieczne ich wywoływanie podczas rysowania. Patrz Objaśnienie trybów EntitySnap.

Aby skonfigurować opcje przyciągania:

1. Wpisać DraftingOptions w wierszu polecenia.

   W oknie dialogowym Opcje zostanie otwarta strona Preferencje użytkownika, po czym zostanie rozwinięta pozycja Opcje szkicowania.

2. Rozwinąć kolejno Sterowanie wskaźnikiem > Ustawienia przyciągania.
3. Wybrać Włącz przyciąganie, aby włączyć lub wyłączyć przyciąganie.
4. W sekcji Typ ustawić:
   • Standardowy (przyciąganie do siatki): powoduje, że wskaźnik jest przyciągany do punktów w określonych odstępach w poziomie i pionie.
   • Promieniowy (RSnap): powoduje, że wskaźnik jest przyciągany do punktów wzdłuż wektora promieniowego. Aby ta funkcja działała, muszą być włączone prowadnice biegunowe.
5. W sekcji Odstępy ustawić:
   • Dopasuj odstępy siatki: powoduje, że podczas określania punktów wskaźnik jest przyciągany wzdłuż punktów na siatce pionowej lub poziomej.
   • Odstępy przyciągania w poziomie: określa odstępy siatki przyciągania w poziomie.
   • Odstępy przyciągania w pionie: określa odstępy siatki przyciągania w pionie.
   • Dopasuj odstępy w poziomie: przekazuje wartość odstępów w poziomie do wartości odstępów w pionie, dzięki czemu wyświetlana siatka jest rozmieszczona równomiernie wzdłuż osi X i Y.
   • Odstępy RSnap: określa odstępy podczas korzystania z typu RadialSnap.

Uwaga: można dostosować ustawienia przyciągania i siatki dla każdego elementu ViewTile.

Wyświetl

Aby skonfigurować prowadnice EntityTrack:

1. Wpisać DraftingOptions w wierszu polecenia.

   W oknie dialogowym Opcje zostanie otwarta strona Preferencje użytkownika, po czym zostanie rozwinięta pozycja Opcje szkicowania.

2. Rozwinąć kolejno Wyświetlanie > ETrack i skonfigurować następujące ustawienia:
   • Włącz EntityTracking (ETrack): powoduje wyświetlenie ortogonalnych (pionowych i poziomych) prowadnic trajektorii, gdy wskaźnik zostanie ustawiony na punktach EntitySnap. (Prowadnice EntitySnap muszą być włączone).
   • Wyświetlaj prowadnice ETrack na ekranie: powoduje wyświetlenie prowadnic trajektorii. (Prowadnice EntitySnap muszą być włączone). Gdy ta opcja nie jest zaznaczona, ścieżki trajektorii są wyświetlane między lokalizacją elementu EntitySnap a pozycją wskaźnika.
   • Klawisz Shift pobiera punkty odniesienia: powoduje wyświetlenie prowadnic trajektorii, gdy jest przytrzymywany klawisz Shift, a kursor zostanie ustawiony na punkcie EntitySnap.

Aby skonfigurować prowadnice biegunowe:

1. Wpisać DraftingOptions w wierszu polecenia.

   W oknie dialogowym Opcje zostanie otwarta strona Preferencje użytkownika, po czym zostanie rozwinięta pozycja Opcje szkicowania.

2. Rozwinąć kolejno Wyświetlanie > Prowadnice biegunowe.
3. Aby włączyć prowadnice biegunowe, zaznaczyć opcję Włącz prowadnice biegunowe. Opcja ta powoduje zastosowanie ustawień prowadnic biegunowych do wskaźników EntitySnap. Prowadnice są wyświetlane wzdłuż kątów wyrównania współrzędnych biegunowych wyprowadzonych z punktów EntitySnap (jeżeli funkcja ETrack jest włączona).
4. Aby wyświetlić prowadnice biegunowe, zaznaczyć opcję Wyświetlaj prowadnice biegunowe. Opcja ta powoduje wyświetlenie ścieżek wyrównania.
5. W części Kąty przyrostowe wyświetlania prowadnic biegunowych wybrać wartość przyrostową kąta na potrzeby wyświetlania i stosowania prowadnic biegunowych.
6. Można również zaznaczyć lub pole wyboru Wyświetlaj prowadnice biegunowe pod określonym kątem lub usunąć jego zaznaczenie, a następnie kliknąć:
   • Dodaj w celu określenia poszczególnych wartości przyrostu kąta do zastosowania do prowadnic biegunowych.
   • Usuń w celu usunięcia określonych wartości z listy.

   Patrz także Używanie prowadnic biegunowych.

7. Aby wyświetlić prowadnicę kąta bazowego, wybrać Wyświetl prowadnicę zerowego kąta bazowego. Opcja wyświetla linię ścieżki wzdłuż zerowego kąta bazowego zgodnie z bieżącym niestandardowym układem współrzędnych (NUW).
8. W opcji Pomiar kątów biegunowych określić sposób pomiaru wybranych ustawień prowadnic biegunowych.
   • Bezwzględny. Mierzy kąt biegunowy względem NUW.
   • Względna. Mierzy kąt biegunowy względem ostatniego utworzonego elementu.

Aby skonfigurować ustawienia siatki:

1. Wpisać DraftingOptions w wierszu polecenia.

   W oknie dialogowym Opcje zostanie otwarta strona Preferencje użytkownika, po czym zostanie rozwinięta pozycja Opcje szkicowania.

2. Rozwinąć sekcję Wyświetl > Ustawienia siatki:
3. Wybrać Włącz siatkę, aby włączyć lub wyłączyć wyświetlanie szyku równomiernie rozmieszczonych punktów, które służą jako wizualne odnośniki odległości.
4. W części Orientacja ustawić:
   • Prostokątna: powoduje ustawienie prostokątnej orientacji siatki przyciągania i wyświetlania siatki.
   • Izometryczna: powoduje ustawienie orientacji siatki przyciągania i wyświetlania siatki pod kątem 60°.
5. W sekcji Odstępy ustawić:
   • Dopasuj odstępy przyciągania: określa odstępy siatki tak, aby były dopasowane do ustawień przyciągania.
   • Odstępy wyświetlania w poziomie: określa odstępy siatki w poziomie.
   • Odstępy wyświetlania w pionie: określa odstępy siatki w pionie.
   • Dopasuj odstępy w poziomie: przekazuje wartość odstępów w poziomie do wartości odstępów w pionie, dzięki czemu wyświetlana siatka jest rozmieszczona równomiernie wzdłuż osi X i Y.

Aby skonfigurować ustawienia szkicowania:

1. Wpisać DraftingOptions w wierszu polecenia.

   W oknie dialogowym Opcje zostanie otwarta strona Preferencje użytkownika, po czym zostanie rozwinięta pozycja Opcje szkicowania.

2. Rozwinąć kolejno Wyświetl > Znaki wskaźnika i skonfigurować następujące ustawienia:
   • Wyświetlaj wskazówki ESnap: wyświetla znaczniki ESnap, kiedy wskaźnik zostanie ustawiony na punkcie ESnap. Podświetlenie wskazuje Tryb ESnap, który można zastosować. Można również ustawić kolor wskazówki.
   • Rozmiar wskazówki ESnap: określa rozmiar wyświetlanych znaczników ESnap.
3. Rozwinąć kolejno Wyświetl > Ramka grawitacyjna i skonfigurować następujące ustawienia:
   • Włącz grawitację Przyciągania elementów: przeciąga wskaźnik do punktu EntitySnap, gdy wskaźnik znajdzie się blisko punktu.
   • Wyświetlaj GravityBox: wyświetla pole wewnątrz krzyżyków podczas przyciągania do elementu. Gdy punkty przyciągania znajdą się w tym polu, stają się one potencjalnymi punktami ESnaps. Wyregulować Rozmiar pola GravityBox.

Wybór elementów

Aby ustawić metody wyboru elementów:

1. Wpisać DraftingOptions w wierszu polecenia.

   W oknie dialogowym Opcje zostanie otwarta strona Preferencje użytkownika, po czym zostanie rozwinięta pozycja Opcje szkicowania.

2. Rozwinąć kolejno Wybór elementów > Ustawienia wyboru i skonfigurować następujące ustawienia:
   • Automatyczny wybór okna/krzyżyka. Tworzy okno wyboru podczas określania punktu na zewnątrz elementu.
   • Wybór oknem/przecinający. Włącza automatyczny wybór elementów oknem/przecinający.

     Jeśli usunięto zaznaczenie opcji, automatyczny wybór oknem i przecinający są wyłączone. Jest to wymagane rzadko, na przykład w celu uniknięcia wyboru obiektu w prezentacjach.

     • Kliknij i przeciągnij na element. Opcja ta jest dostępna tylko w przypadku zaznaczenia opcji Wybór oknem/przecinający.

       W przypadku usunięcia zaznaczenia: W przypadku kliknięcia, gdy wskaźnik nie jest bezpośrednio nad elementem, zostanie zainicjowane zaznaczenie.

       W przypadku wybrania: Włącza automatyczny wybór oknem i przecinający, nawet jeśli wskaźnik jest bezpośrednio nad elementem. Ma zastosowanie tylko w przypadku użycia metody kliknij i przeciągnij do wybierania elementów przed uruchomieniem polecenia.

     • Kliknij i przeciągnij dla lasso. Opcja ta jest dostępna tylko w przypadku zaznaczenia opcji Wybór oknem/przecinający.

       W przypadku usunięcia zaznaczenia: Aby określić metodę okien wyboru.

       W przypadku wybrania opcji i usunięcia zaznaczenia opcji Kliknij i przeciągnij na element: Włącza wybór lasso. W przypadku użycia metody kliknij i przeciągnij, gdy wskaźnik nie jest bezpośrednio nad elementem, zostanie zainicjowane zaznaczenie.

       W przypadku wybrania opcji i zaznaczenia opcji Kliknij i przeciągnij na element: Włącza wybór lasso, nawet jeśli wskaźnik jest bezpośrednio nad elementem. Ma zastosowanie tylko w przypadku użycia metody kliknij i przeciągnij do wybierania elementów przed uruchomieniem polecenia.

   • Włącz wybór elementu przed poleceniami. Pozwala na wybranie elementów w pierwszej kolejności, a następnie wydanie poleceń modyfikujących dla zestawu wyborów. Jeśli elementy nie są jeszcze zaznaczone, pojawi się monit o ich zaznaczenie. Aby usunąć zaznaczenie aktualnego zestawu wyborów, nacisnąć klawisz Esc. Wybór wstępny nie ma wpływu na polecenia Podziel, Przytnij, Wydłuż, Sfazuj i Zaokrąglij.
   • Włącz relacje kreskowania/obwiedni. Powoduje zaznaczenie elementów kreskowania i elementów obwiedni po wybraniu powiązanego kreskowania.
   • Włącz zestawy wybranych pozycji EntityGroup. Powoduje zaznaczenie wszystkich elementów w grupie EntityGroup, gdy zostanie wybrany jeden element w tej grupie EntityGroup.
   • Liczba elementów do wyświetlenia właściwości. Ogranicz liczbę elementów, które można zmienić jednocześnie za pomocą palety Właściwości. Określ liczbę od 0 do 32767. Wartością domyślną jest 25000. Wartość 0 powoduje wyłączenie ograniczenia. Przekroczenie limitu powoduje wyszarzenie pól właściwości na palecie w celu wskazania, że nie można ich zmienić.

     Uwaga: Wybranie wartości 0 powoduje wyłączenie ograniczenia. Wyłączenie ograniczenia może wpływać na wydajność bardzo dużych rysunków.

   • Tryb wyświetlania grupy elementów. Określa uchwyty elementu, które są wyświetlane dla wyboru Grupa elementów.
     • Wszystkie elementy. Wyświetla Uchwyty elementów we wszystkich elementach określonej Grupy elementów. Można modyfikować każdy element przy użyciu jego Uchwytów elementów.
     • Ramka ograniczająca. Wyświetla tylko jeden centralny Uchwyt elementu dla całej Grupy elementów, a także ramkę ograniczającą.
     • Grupa elementów. Wyświetla tylko jeden centralny Uchwyt elementu dla całej Grupy elementów.
   • Rozmiar pola SelectionBox. Definiuje rozmiar wyświetlania pola SelectionBox (wskaźnik służy do wyboru elementów).

Aby ustawić wyróżnienie wyboru elementu:

1. Wpisać DraftingOptions w wierszu polecenia.

   W oknie dialogowym Opcje zostanie otwarta strona Preferencje użytkownika, po czym zostanie rozwinięta pozycja Opcje szkicowania.

2. Rozwinąć kolejno Wybór elementów > Podświetlenie wstępnego wyboru i skonfigurować następujące ustawienia:
   • Kiedy pojawi się monit o określenie elementów lub punktów. Wyświetla podgląd wybranych pozycji, kiedy polecenie jest aktywne i zostanie wyświetlony monit o określenie elementów.
   • Pomiędzy poleceniami. Wyświetla podgląd wybranych pozycji, kiedy nie są aktywne żadne polecenia.

Aby ustawić filtr podglądu:

1. Wpisać DraftingOptions w wierszu polecenia.

   W oknie dialogowym Opcje zostanie otwarta strona Preferencje użytkownika, po czym zostanie rozwinięta pozycja Opcje szkicowania.

2. Rozwinąć kolejno Wybór elementów > Filtr podglądu.
3. W części Wyklucz wybrać typ elementów do wykluczenia z podglądów wyboru:
   • Elementy w zablokowanych warstwach. Wyklucza elementy w zablokowanych warstwach.
   • Notatki. Wyklucza notatki.
   • Odniesienia. Wyklucza elementy w rysunkach z odnośnikami zewnętrznymi (Odniesienia).
   • Kreskowania. Wyklucza kreskowania i gradienty.
   • Tabele. Wyklucza tabele.
   • Grupy elementów. Wyklucza elementy w grupach EntityGroups.

Aby ustawić preferencje EntityGrips (EGrips):

• Informacje na temat pozycji Opcje EGrips, Kolor EGrips i Rozmiar EGrips można znaleźć w części Ustawianie preferencji EntityGrips.

Aby skonfigurować opcje wstążki:

1. Wpisać DraftingOptions w wierszu polecenia.

   W oknie dialogowym Opcje zostanie otwarta strona Preferencje użytkownika, po czym zostanie rozwinięta pozycja Opcje szkicowania.

2. Rozwinąć kolejno Wybór elementów > Opcje wstążki i skonfigurować następujące ustawienia:
   • Wyświetl wstążkę kontekstową. Wyświetla kartę wstążki kontekstowej podczas wybierania elementu w obszarze graficznym. Na przykład w obszarze kreskowania, na wstążce wyświetlana jest karta Tworzenie kreskowania. Wszystkie opcje z okna dialogowego Kreskowanie są dostępne na karcie kontekstowej. Karta kontekstowa jest wyświetlana na końcu wstążki i jest zamykana po zakończeniu używania polecenia.
   • Zachowaj pierwsze wybory po wywołaniu poleceń z karty kontekstowej. Określa, czy pierwszy zestaw wyboru pozostaje wybrany po uruchomieniu polecenia z wstążki kontekstowej.
   • Maksymalna liczba wybranych elementów w zakresie wyświetlania karty kontekstowej. Pozwala określić maksymalną liczbę elementów, które mogą być zmieniane jednocześnie z polami właściwości na karcie wstążki kontekstowej. Wartość początkowa wynosi 2500. Przekroczenie limitu wynoszącego 32767 powoduje wyszarzenie pól właściwości na karcie wstążki kontekstowej w celu wskazania, że nie można ich zmienić. Wartość 0 powoduje wyłączenie ograniczenia. Wyłączenie ograniczenia może wpływać na wydajność bardzo dużych rysunków.

Paleta wymiarów

(Professional, Premium, Enterprise i Enterprise Plus)

Aby ustawić preferencje palety Wymiar:

1. Wpisać DraftingOptions w wierszu polecenia.

   W oknie dialogowym Opcje zostanie otwarta strona Preferencje użytkownika, po czym zostanie rozwinięta pozycja Opcje szkicowania.

2. Rozwinąć pozycję Paleta Wymiar.
3. Kliknąć opcję Włącz paletę Wymiar, aby włączyć lub wyłączyć paletę Wymiar.
4. W części Ścieżka biblioteki ulubionych ustawić ścieżkę do plików ulubionych tekstu wymiaru (pliki *.dimfvt). Kliknąć przycisk Przeglądaj, aby przejść do folderu plików ulubionych tekstu wymiaru.

Wyświetlacz przezroczysty

(Professional, Premium, Enterprise i Enterprise Plus)

Aby pasek narzędzi Wyświetlacz przezroczysty był wyświetlany lub ukryty:

1. Wpisać DraftingOptions w wierszu polecenia.

   W oknie dialogowym Opcje zostanie otwarta strona Preferencje użytkownika, po czym zostanie rozwinięta pozycja Opcje szkicowania.

2. Rozwinąć sekcję Wyświetlacz przezroczysty.
3. Zaznaczyć opcję Włącz pasek narzędzi Wyświetlacz przezroczysty lub usunąć jej zaznaczenie. Gdy opcja ta jest zaznaczona, pasek narzędzi jest wyświetlany po wybraniu elementów.
4. W opcji Czas wyświetlania paska narzędzi wyświetlacza przezroczystego ustawić czas do zniknięcia paska narzędzi wyświetlacza przezroczystego z wyświetlacza (w milisekundach).

Szybkie wprowadzanie

(Professional, Premium, Enterprise i Enterprise Plus)

Aby dostosować metody szybkiego wprowadzania:

• Patrz temat Preferencje szybkiego wprowadzania.
• Patrz Pomoc Professional > Korzystanie z metod szybkiego wprowadzania > Preferencje szybkiego wprowadzania.

Dostęp

Polecenie: DraftingOptions

Ustawianie siatki przyciągania

Przyciąganie do siatki punktów działa na bazie niewidocznej regularnej sieci punktów zdefiniowanej w obszarze graficznym rysunku. Włączenie przyciągania do siatki powoduje, że wskaźnik przemieszcza się tylko pomiędzy wyznaczonymi punktami, których położenie jest ściśle określone przez ustawienia siatki. Wszystkie punkty wskazywane w obszarze rysunku, oznaczające punkty początkowe lub końcowe, środki obiektów, oraz inne punkty charakterystyczne elementów, pokrywają się z punktami siatki przyciągania.

Polecenie Przyciaganie (Snap) umożliwia określenie odległości pomiędzy poszczególnymi punktami siatki. Siatka przyciągania jest definiowana z wykorzystaniem osi aktualnego układu współrzędnych.

Poza standardową siatką prostokątną, można również korzystać z izometrycznej siatki przyciągania. Izometryczna siatka przyciągania służy do tworzenia płaskich rysunków 2D, reprezentujących obiekty w przestrzeni 3D.

W celu włączenia lub wyłączenia siatki przyciągania należy:

Wykonać jedną z poniższych czynności:

• Nacisnąć przycisk Przyciąganie umieszczony na linii stanu programu.
• Nacisnąć klawisz F9.
• Nacisnąć klawisz F9.
• Nacisnąć kombinację klawiszy Fn + F9.

W celu skonfigurowania ustawień siatki przyciągania należy:

1. Wpisać w linii poleceń Przyciaganie (Snap)
2. W celu zdefiniowania skoku przyciągania, należy wpisać dodatnią wartość, określającą wymiar elementarnej ramki siatki przyciągania.

   Powszechnie stosowaną praktyką jest dopasowanie ustawień siatki przyciągania do gęstości siatki graficznej wyświetlanej na ekranie, konfigurowanej na pomocą polecenia Siatka (Grid). Inna metoda polega na ustawieniu skoku przyciągania jako określonej części odległości, wyznaczającej gęstość siatki graficznej wyświetlanej na ekranie.

3. W celu włączenia lub wyłączenia przyciągania, należy skorzystać z opcji Wł lub Wył.
4. Należy określić wartość Odstępów definiujących skok siatki przyciągania w poziomie oraz w pionie.
5. Określić Rodzaj siatki poprzez wybranie jednej z poniższych opcji:
   • Izometryczna: Ustawia izometryczny typ siatki przyciągania, dopasowany do osi nachylonych pod kątem 30, 90, oraz 150 stopni, w stosunku do osi poziomej. Należy określić wartość odstępu pionowego, definiującego skok izometrycznej siatki przyciągania. W odróżnieniu od siatki prostokątnej, siatka izometryczna nie może posiadać różnych Odstępów dla poszczególnych kierunków. W celu określenia aktywnej płaszczyzny izometrycznej (lewa, prawa, górna), na której mają być rysowane nowe obiekty, należy skorzystać z polecenia SiatkaIzometryczna (IsometricGrid).
   • Prostokątna: Ustawia ortogonalny typ siatki przyciągania, dopasowany do osi X oraz X aktualnego układu współrzędnych.
6. Określić Typ siatki przyciągania poprzez wybranie jednej z poniższych opcji:
   • Standardowa: Ustawia standardowy typ siatki przyciągania.
   • Promień: Ustawia typ siatki przyciągania dopasowanej do regularnych przyrostów kąta biegunowego. Należy określić wartość skoku promieniowego.

  W celu określenia innego punktu bazowego dla siatki przyciągania, niż zdefiniowany przez początek globalnego układu współrzędnych (GUW), należy skorzystać z polecenia NUW (CCS). Funkcja 'NUW' umożliwia również obrócenie siatki przyciągania.

Uruchamianie komendy

Polecenie: Przyciaganie (Snap)

Skrót klawiaturowy: F9 (zmiana trybu przyciągania)

Skrót klawiaturowy: F9 (zmiana trybu przyciągania)

Skrót klawiaturowy: Fn + F9 (zmiana trybu przyciągania)

Linia stanu: Przyciąganie (ustawienia dostępne z menu prawego przycisku)

Linia stanu: Przyciąganie (ustawienia dostępne z menu prawego przycisku)

Linia stanu: Przyciąganie

Wyświetlanie siatki rysunku

Polecenie SiatkaRysunku (Grid) służy do wyświetlania punktowej siatki, ułatwiającej określanie odległości i kątów, oraz wzajemnego położenia obiektów. Siatka rysunku jest narzędziem pomocniczym, dlatego nie jest umieszczana na wydruku projektu.

W celu ustawienia opcji wyświetlania siatki rysunkowej należy:

1. Wpisać w linii poleceń SiatkaRysunku (Grid)
2. Podać odległość definiującą odstępy siatki, albo wybrać jedną z poniższych opcji:
   • Granice rysunku: Domyślne ustawienia funkcji powodują wyświetlanie siatki tylko w obszarze określonym przez granice rysunku. Wybranie opcji Tak powoduje wyświetlanie siatki również poza granicami rysunku.
   • Dopasuj przyciąganie: Dopasowuje skok siatki do aktualnych ustawień przyciągania.
   • Wył: Wyłącza siatkę rysunku.
   • Wł: Włącza siatkę rysunku z zastosowaniem aktualnych ustawień skoku siatki.
   • Skok przyciągania: Umożliwia ustawienie poziomego oraz pionowego skoku siatki.

Uruchamianie komendy

Polecenie: Siatka rysunku

Skrót klawiaturowy: F7

Skrót klawiaturowy: F7

Skrót klawiaturowy: Kombinacja klawiszy Fn + F7

Linia stanu: Siatka (Ustawienia dostępne w menu prawego klawisza)

Linia stanu: Siatka (Ustawienia dostępne w menu prawego klawisza)

Linia stanu: Siatka rysunku

Ustawianie trybu ortogonalnego

Włączenie trybu ortogonalnego powoduje ograniczenie ruchu wskaźnika, do kierunków równoległych do osi aktualnego układu współrzędnych. Każdy punkt określany w obszarze graficznym, odnoszący się do wcześniej zaznaczonego punktu, musi znajdować się na kierunku równoległym do jednej z osi tego układu. Tryb ortogonalny ułatwia projektowanie przez szybkie i precyzyjne wprowadzanie linii równoległych, współliniowych, oraz prostopadłych. W standardowym globalnym układzie współrzędnych (GUW), linie prostopadłe biegną poziomo lub pionowo z wybranego punktu bazowego.

  Tryb ortogonalny działa skutecznie tylko podczas określania punktów w obszarze graficznym za pomocą wskaźnika. Aktywny tryb ortogonalny nie zabezpiecza jednak przed wprowadzaniem nieortogonalnych punktów, określanych za pomocą współrzędnych wpisywanych przy użyciu klawiatury.

W celu zmiany ustawień trybu ortogonalnego należy:

1. Wpisać w linii poleceń TrybOrto (Ortho), albo nacisnąć przycisk Orto na pasku stanu.
2. Wybrać jedną z dostępnych opcji:
   • Tak: Włącza tryb ortogonalny.
   • Nie: Wyłącza tryb ortogonalny.
3. – lub –
4. Nacisnąć przycisk Orto umieszczony na linii stanu programu.
5. – lub –
6. Nacisnąć klawisz F8.
7. Nacisnąć klawisz F8.
8. Nacisnąć kombinację klawiszy Fn + F8.

Uruchamianie komendy

Polecenie: TrybOrto (Ortho)

Skrót klawiaturowy: F8

Skrót klawiaturowy: F8

Skrót klawiaturowy: Kombinacja klawiszy Fn + F8

Linia stanu: Orto (Ustawienia dostępne w menu prawego klawisza)

Linia stanu: Orto (Ustawienia dostępne w menu prawego klawisza)

Linia stanu: TrybOrto (Ortho)

Przełączanie pomiędzy trybami siatki izometrycznej

Polecenie 'SiatkaIzometryczna' (IsometricGrid) służy do zmiany płaszczyzny przyciągania siatki izometrycznej, wytyczającej kierunki trybu ortogonalnego, stosowane podczas tworzenia rysunków izometrycznych.

W celu zmiany trybu przyciągania do siatki izometrycznej należy:

1. Upewnić się, że opcja Włącz siatkę jest włączona, oraz że rodzaj siatki został ustawiony na Izometryczna.
2. Wpisać w linii poleceń SiatkaIzometryczna (IsometricGrid), albo nacisnąć klawisz F5.
2. Wpisać w linii poleceń SiatkaIzometryczna (IsometricGrid), albo nacisnąć klawisz F5.
2. Wpisać w linii poleceń SiatkaIzometryczna (IsometricGrid), albo nacisnąć klawisz Fn + F5.
3. Wybrać jedną z dostępnych opcji:
   • Lewa: Dopasowuje przyciąganie siatki izometrycznej do lewej płaszczyzny, określonej przez parę osi nachylonych pod kątem 90° oraz 150°.
   • Prawa: Dopasowuje przyciąganie siatki izometrycznej do prawej płaszczyzny, określonej przez parę osi nachylonych pod kątem 90° oraz 30°.
   • Góra: Dopasowuje przyciąganie siatki izometrycznej do górnej płaszczyzny, określonej przez parę osi nachylonych pod kątem 30° oraz 150°.
4. Tryb ortogonalny zostaje dopasowany do osi izometrycznych określonych przez wybraną płaszczyznę izometryczną. Osie izometryczne określone są przez trzy kierunki nachylone pod kątem 30°, 90°, oraz 150°.

Uruchamianie komendy

Polecenie: SiatkaIzometryczna (IsometricGrid)

Skrót klawiaturowy: F5

Skrót klawiaturowy: F5

Skrót klawiaturowy: Fn + F5

Korzystanie z przyciągania do elementów

Polecenie 'PrzyciaganieDoElementow' (EntitySnap) umożliwia wyszukiwanie oraz przyciąganie do charakterystycznych punktów elementów geometrycznych, takich jak punkty końcowe, punkty przecięcia, czy punkty środkowe. Przyciąganie do odpowiednio zidentyfikowanych punktów charakterystycznych zapewnia dokładność i precyzję podczas rysowania oraz modyfikowania obiektów.

W celu ustawienia określonego położenia punktu należy wybrać jeden z dostępnych trybów przyciągania elementów. Można na przykład wybrać przyciąganie do punktu przecięcia istniejących obiektów. Rodzaj aktywnych punktów charakterystycznych może zostać określony w trybie stałym, działającym przy każdym wezwaniu do określenia punktu, albo w trybie jednorazowym zastępującym stałe ustawienia.

Poszczególne tryby przyciągania do elementów nie mają uniwersalnego charakteru, tzn. nie mogą być stosowane w odniesieniu do wszystkich obiektów rysunkowych. Nie można na przykład w przypadku okręgu zdefiniować punktu końcowego, często stosowanego w przypadku odcinków oraz łuków. Podobnie jak w przypadku segmentu liniowego nie można określić punktu środkowego używanego w przypadku łuku lub okręgu. Bardzo często jednak jeden obiekt rysunkowy może posiadać kilka punktów charakterystycznych spełniających określone kryteria trybu przyciągania do elementów. Na przykład, zarówno segment liniowy jak i łuk mają zawsze dwa punkty końcowe. W takim przypadku funkcja przyciągania rozpoznaje najbliższy możliwy punkt danego typu powiązany ze wskazywanym obiektem. W celu wskazania właściwego punktu, należy starać się umieszczać kursor tak blisko położenia właściwego punktu, jak to tylko możliwe.

Działanie funkcji przyciągania kursora zależy od:

• Rodzaju obiektu rysunkowego
• Wybranego trybu przyciągania do elementów
• Wskazania konkretnego punktu na zaznaczanym obiekcie

Poniższy schemat pokazuje powiązanie pomiędzy położeniem punktu wskazanego na elemencie () oraz zidentyfikowanym punktem przyciągania ():

W celu zastosowania przyciągania do elementów podczas wezwania do wskazania punktu należy:

1. Uruchomić polecenie lub funkcję wymagającą wybranie punktu.
2. Wykonać jedną z poniższych czynności:
   • Nacisnąć prawy przycisk myszy, wybrać z menu kontekstowego funkcję Zmiana przyciągania do elementów, a następnie wybrać jedną z opcji Przyciągania do elementów.
   • Wpisać skrót wybieranego trybu przyciągania do elementów.
3. Przesunąć kursor w kierunku obiektu powiązanego z wybranym punktem charakterystycznym przyciągania.

   Wskazanie obiektu powoduje wyświetlenie kolorowego znacznika przyciągania dopasowanego do wybranego trybu przyciągania.

W celu zastosowania funkcji przyciągania, na przykład do punktu końcowego elementu, należy:

: LINIA
Określ punkt początkowy» <wskazać punkt w obszarze graficznym>
Określ następny punkt» kon
z: <wskazać punkt na obiekcie rysunkowym>
Określ następny punkt»

W celu ustawienia stałych opcji przyciągania do elementów należy:

1. Wykonać jedną z poniższych czynności:
   • Nacisnąć prawy klawisz myszy na przycisku Przyciąganie EL znajdującym się w linii stanu programu, a następnie wybrać opcję Ustawienia.
   • Wpisać w linii poleceń PrzyciaganieDoElementow (EntitySnap)
   • Korzystając z menu, wybrać Narzędzia > Opcje lub wpisać Opcje (Options), a następnie wybrać panel Opcje użytkownika , oraz rozwinąć grupę Opcje szkicowania > Działanie wskaźnika > Przyciąganie do elementów.
   • Korzystając z menu, wybrać Narzędzia > Opcje lub wpisać Opcje (Options), a następnie wybrać panel Opcje użytkownika , oraz rozwinąć grupę Opcje szkicowania > Działanie wskaźnika > Przyciąganie do elementów.
   • Korzystając z menu, wybrać Narzędzia > Opcje lub wpisać Opcje (Options), a następnie wybrać panel Opcje użytkownika , oraz rozwinąć grupę Opcje szkicowania > Działanie wskaźnika > Przyciąganie do elementów.
2. W oknie dialogowym zaznaczyć opcję Włącz przyciąganie do elementów (ESnap).
3. W sekcjach Geometria elementów oraz Ułożenie elementów, zaznaczyć wymagane tryby przyciągania.

   Ustawione w ten sposób tryby przyciągania pozostają aktywne przy każdym wezwaniu do określenia punktu.

   W razie potrzeby można wyłączyć ustawienia wprowadzone w trybie stałym przez wpisanie opcji brak podczas wybierania punktu.

Tryby przyciągania do elementów

Tryb przyciągania	Skrót	Znacznik	Opis działania zdefiniowanej funkcji	Przykładowe wyrażenie
Środek	SRO		Przyciąga do środka okręgu, elipsy, pierścienia, albo łuku.
Koniec	KON		Przyciąga do punktu końcowego linii, łuku, albo innego elementu rysunkowego. Obiekty w postaci ścian oraz krawędzi są także rozpoznawane jako linie, dlatego można w ich przypadku stosować tryb przyciągania Koniec. W tym trybie przyciągania nie jest wprowadzane rozróżnienie pomiędzy punktem początkowym oraz końcowym elementu.
Przedłużenie	DLU	–	Przyciąga do przedłużenia wybranego obiektu, albo do przecięcia wydłużenia dwóch wskazanych elementów. Przesunięcie kursora prze koniec przedłużanego obiektu powoduje wyświetlenie tymczasowego obiektu w postaci łuku lub linii przerywanej, umożliwiającego określenie właściwego punktu wydłużenia. W celu przyciągnięcia do przedłużenia dwóch elementów, w pierwszej kolejności należy przesunąć kursor nad punktem końcowym obiektu. Element zostaje oznaczony do przedłużenia. Następnie należy przesunąć wskaźnik nad punktem końcowym drugiego obiektu. Ten element zostaje również zaznaczony. Na końcu należy umieścić wskaźnik w okolicy punktu przecięcia przedłużeń obu zaznaczanych obiektów. Znacznik X wskazuje wyznaczony punkt przecięcia. Należy kliknąć w celu zaakceptowania przyciągania do wybranego punktu.
Środek geometryczny	GEO		Przyciąga do środka geometrycznego zamkniętej obwiedni utworzonej na bazie polilinii, płaskiej polilinii 3D, splajnu, regionu, albo płaskiej powierzchni elementu 3D.
Środek geometryczny	GEO		Przyciąga do środka geometrycznego zamkniętej obwiedni utworzonej na bazie polilinii, płaskiej polilinii 3D, splajnu, regionu, albo płaskiej powierzchni elementu 3D.
Punkt wstawienia	WST		Przyciąga do punktu wstawienia bloku, atrybutu bloku, albo obiektu tekstowego.
Przecięcie	PRZ		Przyciąga do punktów przecięcia linii, łuków oraz okręgów, albo ich dowolnej kombinacji.
Symetria	SYM		Przyciąga do punktu symetrii linii lub łuku. Obiekty w postaci ścian oraz krawędzi są także rozpoznawane jako linie, dlatego można w ich przypadku stosować tryb przyciągania Symetria.
Węzeł	WEZ		Przyciąga do obiektu punktowego, punktu definiującego wymiar, albo punktu określającego położenie tekstu wymiarowego.
Najbliższy	NAJ		Przyciąga do najbliżej położonego punktu wskazywanego obiektu, o ile przynajmniej jeden punkt wybieranego elementu znajduje się w obrębie ramki przyciągania. W przypadku wskazania punktu bez użycia trybu Najbliższy może się zdarzyć, że wybrany punkt będzie znajdował się poza właściwym obiektem. Zastosowanie tego trybu daje pewność, że tworzone lub modyfikowane elementy mają punkt wspólny z określonym obiektem.
Równoległe	ROW		Nakłada warunek równoległości jednego elementu liniowego do innego istniejącego obiektu liniowego. Przy pojawieniu się wezwania do określenia drugiego lub kolejnego punktu obiektu, należy nasunąć kursor na istniejący element liniowy, aż do chwili pojawienia się znacznika przyciągania trybu Równoległy. Następnie, należy przesunąć kursor w położenie bliskie miejsca wyznaczającego kierunek równoległy. Pojawiająca się tymczasowa przerywana linia wskazuje wytyczony kierunek równoległy trybu przyciągania. Na koniec należy kliknąć na linii tymczasowej w celu określenia położenia drugiego punktu.
Prostopadłe	PRO		Wymagane jest wcześniejsze określenie punktu początkowego. Uaktywnienie trybu przyciągania spowoduje powiązanie tego punktu z właściwym punktem przyciągania określonym na wybranym elemencie. Można na przykład wybrać punkt końcowy istniejącego segmentu liniowego, a następnie korzystając z trybu Prostopadły wskazać inny obiekt liniowy. W efekcie zostaje utworzona linia pomiędzy wskazanym obiektem a końcem istniejącej linii.
Kwadrant	KWA		Przyciąga do najbliższego punktu kwadrantu leżącego na okręgu lub łuku. Kwadranty określają punkty charakterystyczne leżące na obwodzie okręgu lub łuku, zdefiniowane dla kątów: 0°, 90°, 180° oraz 270°. Oznaczają również punkty przecięcia obwodu okręgu lub łuku z osiami układu współrzędnych usytuowanego w środku tego okręgu lub łuku. Przyciąganie w tym trybie jest możliwe tylko dla kolejnego widocznego kwadrantu łuku.
Tangens	STY		Wymagane jest wcześniejsze określenie punktu początkowego. Uaktywnienie trybu przyciągania spowoduje powiązanie tego punktu z właściwym punktem przyciągania określonym na wybranym elemencie. Można na przykład wybrać punkt końcowy istniejącego segmentu liniowego, a następnie korzystając z trybu Styczny utworzyć linię styczną do wybranego okręgu. W efekcie zostaje utworzona linia styczna do wskazanego okręgu biegnąca z punktu końcowego istniejącej linii.
Przecięcie pozorne	POZ		Przyciąga do punktu wizualnego przecięcia utworzonego przez rzutowanie dwóch wybranych obiektów na płaszczyznę aktualnego widoku. W przestrzeni 3D, tryb Przecięcie pozorne przyciąga do dwóch elementów, które mogą się w rzeczywistości przecinać ale nie muszą, natomiast w przestrzeni 2D funkcja przyciąga do rzutu dwóch elementów liniowych. Jeśli w trakcie wskazywania elementów ramka przyciągania obejmuje tylko jeden obiekt, pojawia się wezwanie do wskazania drugiego obiektu.

Pozostałe metody precyzyjnego wprowadzania

Metoda precyzyjnego wprowadzania	Skrót	Opis działania zdefiniowanej funkcji
Od punktu pomocniczego	OD	Określa położenie punktu przez odsunięcie od określonego punktu pomocniczego.
Punkt środkowy pomiędzy dwoma punktami	sym2p lub symdp	Przyciąga do punktu symetrii pomiędzy dwoma wskazanymi punktami.

Ustawianie przyciągania do elementów

Polecenie PrzyciaganieDoElementow (EntitySnap) umożliwia wyszukiwanie oraz przyciąganie do charakterystycznych punktów elementów geometrycznych, takich jak punkty końcowe, punkty przecięcia, czy punkty środkowe. Przyciąganie do odpowiednio zidentyfikowanych punktów charakterystycznych zapewnia dokładność i precyzję podczas rysowania oraz modyfikowania obiektów.

W celu ustawienia przyciągania do elementów należy:

1. Korzystając z menu, wybrać Narzędzia > Opcje lub wpisać Opcje (Options), a następnie wybrać zakładkę Opcje użytkownika , oraz rozwinąć grupę Opcje szkicowania > Działanie wskaźnika > Przyciąganie do elementów, lub też wpisać PrzyciaganieDoElementow (EntitySnap)
1. Korzystając z menu, wybrać Narzędzia > Opcje lub wpisać Opcje (Options), a następnie wybrać zakładkę Opcje użytkownika , oraz rozwinąć grupę Opcje szkicowania > Działanie wskaźnika > Przyciąganie do elementów, lub też wpisać PrzyciaganieDoElementow (EntitySnap)
1. Korzystając z menu, wybrać Menu aplikacji > Opcje, albo wpisać Opcje (Options), a następnie wybrać zakładkę Opcje użytkownika , oraz rozwinąć grupę Opcje szkicowania > Działanie wskaźnika > Przyciąganie do elementów, lub też wpisać PrzyciaganieDoElementow (EntitySnap)
2. Zaznaczyć opcję Włącz przyciąganie do elementów (ESnap).
3. W kolumnach Geometria elementów oraz Ułożenie elementów, zaznaczyć tryby przyciągania ESnap, które będą potrzebne podczas rysowania.
4. Nacisnąć OK.

Uruchamianie komendy

Polecenie: PrzyciaganieDoElementow (EntitySnap)

Linia stanu: Przyciąganie EL (Ustawienia dostępne w menu prawego klawisza)

Linia stanu: Przyciąganie EL (Ustawienia dostępne w menu prawego klawisza)

Linia stanu: Przyciąganie EL

Wyświetlanie znaczników przyciągania do elementów

Znaczniki przyciągania do elementów ułatwiają wyszukiwanie charakterystycznych punktów geometrycznych umieszczonych na obiektach rysunkowych przez wyświetlanie symboli oraz etykiet narzędziowych pojawiających się podczas przesuwania wskaźnika nad poszczególnymi punktami przyciągania do elementów. Zakres wyświetlanych znaczników przyciągania odnosi się bezpośrednio do aktualnych ustawień funkcji przyciągania do elementów, które można konfigurować przez zaznaczanie lub odznaczanie aktywnych trybów przyciągania do elementów.

W czasie przesuwania kursora z ramką wyboru nad końcem segmentu liniowego pojawia się znacznik przyciągania identyfikujący aktywny tryb przyciągania do punktu końcowego obiektu. Obok wskaźnika zostaje również wyświetlona etykieta narzędziowa Koniec opisująca aktualnie wskazywany tryb przyciągania do elementu.

Znaczniki przyciągania do elementów pojawiają się w przypadku wykonywania poleceń wymagających wskazywania punktów. Dla każdej wybieranej lokalizacji wskaźnika zostaje przypisany tylko jeden tryb przyciągania do elementu, za wyjątkiem trybu przyciągania typu Środek, gdzie ten sam znacznik pojawia się przy wskazaniu dowolnej części okręgu lub łuku. Jeżeli w zasięgu znajduje się więcej niż jeden punkt charakterystyczny wskazywanego elementu, priorytet wyboru uzyskuje punkt przyciągania położony najbliżej. Przesunięcie wskaźnika w pobliże innego punktu charakterystycznego powoduje wyświetlenie znacznika odpowiadającego temu drugiemu trybowi przyciągania do elementu.

W celu włączenia lub wyłączenia znaczników przyciągania do elementów należy:

1. Korzystając z menu, wybrać Narzędzia > Opcje, albo wpisać Opcje (Options)
1. Korzystając z menu, wybrać Narzędzia > Opcje, albo wpisać Opcje (Options)
1. Wybrać Menu aplikacji > Opcje, albo wpisać Opcje (Options)
2. Wybrać zakładkę Opcje użytkownika
3. Rozwinąć sekcję Opcje szkicowania > Wyświetlanie > Znaczniki przyciągania.
4. Zaznaczyć lub odznaczyć opcję Wyświetl znaczniki przyciągania do elementów.
5. Nacisnąć OK.

W celu ustawienia koloru znaczników przyciągania do elementów należy:

1. Korzystając z menu, wybrać Narzędzia > Opcje, albo wpisać Opcje (Options)
1. Korzystając z menu, wybrać Narzędzia > Opcje, albo wpisać Opcje (Options)
1. Wybrać Menu aplikacji > Opcje, albo wpisać Opcje (Options)
2. Wybrać zakładkę Opcje użytkownika
3. Rozwinąć sekcję Opcje szkicowania > Wyświetlanie > Znaczniki przyciągania.
4. Wybrać z rozwijalnej listy kolor znaczników.
5. Nacisnąć OK.

W celu ustawienia rozmiaru znaczników przyciągania do elementów należy:

1. Korzystając z menu, wybrać Narzędzia > Opcje, albo wpisać Opcje (Options)
1. Korzystając z menu, wybrać Narzędzia > Opcje, albo wpisać Opcje (Options)
1. Wybrać Menu aplikacji > Opcje, albo wpisać Opcje (Options)
2. Wybrać zakładkę Opcje użytkownika
3. Rozwinąć sekcję Opcje szkicowania > Wyświetlanie > Znaczniki przyciągania.
4. Ustawić odpowiednią wielkość znacznika przez przesunięcie suwaka w polu Rozmiar znacznika przyciągania do elementów.
5. Nacisnąć OK.

Korzystanie z prowadnic biegunowych

Funkcjonalność prowadnic biegunowych znajduje zastosowanie przy rysowaniu z zastosowaniem określonych kątów oraz ustalonych przyrostów kątów mierzonych od kierunku wschodniego (godzina 3-cia).

Półprosta określająca ustalony kierunek pojawia się na ekranie w chwili, gdy znacznik kursora zostanie umieszczony w pobliżu punktu tworzącego jeden z kątów definiowanych przez prowadnice biegunowe.

W celu włączenia lub wyłączenia funkcji prowadnic biegunowych należy:

• Nacisnąć przycisk Biegunowy na linii stanu programu.
• – lub –
• Nacisnąć klawisz F10.
• Nacisnąć klawisz F10.
• Nacisnąć kombinację klawiszy Fn + F10.

W celu dostosowania ustawień prowadnic biegunowych należy:

1. Nacisnąć prawy klawisz myszy na przycisku Biegunowy znajdującym się w linii stanu programu, a następnie wybrać opcję Ustawienia.
2. – lub –
3. Korzystając z menu, wybrać Narzędzia > Opcje, albo wpisać Opcje (Options), a następnie wybrać panel Opcje użytkownika , oraz rozwinąć grupę Opcje szkicowania > Wyświetlanie > Prowadnice biegunowe.
4. Korzystając z menu, wybrać Narzędzia > Opcje, albo wpisać Opcje (Options), a następnie wybrać panel Opcje użytkownika , oraz rozwinąć grupę Opcje szkicowania > Wyświetlanie > Prowadnice biegunowe.
5. Wybrać Menu aplikacji > Opcje, albo wpisać Opcje (Options), a następnie wybrać panel Opcje użytkownika , oraz rozwinąć grupę Opcje szkicowania > Wyświetlanie > Prowadnice biegunowe.
2. W celu włączenia prowadnic należy zaznaczyć opcję Włącz prowadnice biegunowe (Polarne). Funkcja powoduje zastosowanie ustawień prowadnic biegunowych do wskaźników przyciągania elementów (ESnap). Prowadnice wyświetlane są z punktów przyciągania elementów, z zastosowaniem przyrostowego kąta prowadnicy biegunowej (jeśli opcja Śledzenie EL jest włączona).
3. W celu wyświetlenia prowadnic biegunowych należy zaznaczyć opcję Wyświetl prowadnice biegunowe. Funkcja wyświetla biegunowe ścieżki dopasowania.
4. W polu Przyrostowy kąt wyświetlania prowadnicy biegunowej, określić przyrost kąta definiującego wyświetlanie kolejnych prowadnic biegunowych.
5. Można również zaznaczyć lub odznaczyć opcję Wyświetl prowadnice biegunowe przy określonych kątach, a następnie:
   • Nacisnąć przycisk Dodaj w celu określenia indywidualnych wartości kąta przyrostowego dla prowadnicy biegunowej.
   • Nacisnąć przycisk Usuń w celu usunięcia z listy, wprowadzonych wcześniej indywidualnych wartości kąta przyrostowego.
6. Nacisnąć OK.

Uruchamianie komendy

Skrót klawiaturowy: F10

Skrót klawiaturowy: F10

Skrót klawiaturowy: Fn + F10

Linia stanu: Biegunowy (Ustawienia dostępne w menu prawego klawisza)

Linia stanu: Biegunowy (Ustawienia dostępne w menu prawego klawisza)

Linia stanu: Biegunowy

Śledzenie elementów oraz ustawianie punktów pomocniczych

System pomocniczych punktów tymczasowych pozwala na umieszczanie w obszarze graficznym zestawu dodatkowych punktów konstrukcyjnych, tworzonych po uruchomieniu jednej z funkcji rysunkowych programu, wykorzystywanych podczas dalszego wykonywania tego samego polecenia. System punktów pomocniczych jest bardzo przydatny podczas konstruowania nowych elementów rysunkowych w odniesieniu do punktów charakterystycznych istniejących obiektów geometrycznych.

Pomimo możliwości zupełnie swobodnego określania położenia punktów tymczasowych (opisanej w pierwszej sekwencji poniżej), korzystanie z tego mechanizmu jest zazwyczaj stosowane w połączeniu z aktywną funkcją śledzenia elementów oraz prowadnicy biegunowej (sposób opisany w drugiej sekwencji poniżej).

W celu ustawienia tymczasowego punktu odniesienia należy:

1. Uruchomić polecenie wymagające określenia punktu, takie jak na przykład Linia (Line) lub Polilinia (PolyLine).
2. W chwili pojawienia się wezwania do określenia punktu należy:
   • Wpisać STST oraz nacisnąć Enter.
   • Wpisać PRP oraz nacisnąć Enter.
   • – lub –
   • Nacisnąć prawy przycisk myszy, a następnie wybrać z menu kontekstowego opcję Zmiana przyciągania do elementów > Punkt pomocniczy.
3. Określić położenie punktu tymczasowego.
4. Wprowadzony w ten sposób węzeł zostaje umieszczony na warstwie DEFPOINT.
4. W razie potrzeby wstawienia kolejnych punktów tymczasowych, powtórzyć krok 2 oraz 3.
5. Skorzystanie z opcji przyciągania typu Węzeł w trakcie dalszego rysowania umożliwia przyciągnięcie do utworzonych punktów tymczasowych.

W celu ustawienia punktu tymczasowego z zastosowaniem funkcji śledzenia oraz przyciągania do elementów należy:

1. Upewnić się, że funkcja przyciągania do elementów jest włączona.
2. Naciśnięcie przycisku Przyciąganie EL umieszczonego w linii stanu, albo naciśniecie klawisza F2, umożliwia włączenie oraz wyłączenie trybu przyciągania do elementów.
3. Naciśnięcie przycisku Przyciąganie EL umieszczonego w linii stanu, albo naciśniecie klawisza F2, umożliwia włączenie oraz wyłączenie trybu przyciągania do elementów.
4. Naciśnięcie przycisku Przyciąganie EL umieszczonego w linii stanu, albo naciśniecie klawisza Fn + F2, umożliwia włączenie oraz wyłączenie trybu przyciągania do elementów.
2. Upewnić się, że zostało zaznaczonych kilka trybów przyciągania do elementów, wśród nich opcja Węzeł.

   Nacisnąć prawy klawisz myszy na przycisku Przyciąganie EL znajdującym się w linii stanu, wybrać z menu kontekstowego opcję Ustawienia, a następnie wybrać właściwe tryby przyciągania w oknie dialogowym Opcje – Preferencje użytkownika.

3. Upewnić się, że została włączona funkcja śledzenia elementów oraz/lub funkcja prowadnicy biegunowej.
4. Naciśnięcie przycisku Biegunowy umieszczonego w linii stanu, albo naciśniecie klawisza F10, umożliwia włączenie oraz wyłączenie trybu prowadnicy biegunowej.
5. Naciśnięcie przycisku Biegunowy umieszczonego w linii stanu, albo naciśniecie klawisza F10, umożliwia włączenie oraz wyłączenie trybu prowadnicy biegunowej.
6. Naciśnięcie przycisku Biegunowy umieszczonego w linii stanu, albo naciśniecie klawisza Fn + F10, umożliwia włączenie oraz wyłączenie trybu prowadnicy biegunowej.
7. Naciśnięcie przycisku Śledzenie EL umieszczonego w linii stanu, albo naciśniecie klawisza F11, umożliwia włączenie oraz wyłączenie trybu śledzenia elementów.
8. Naciśnięcie przycisku Śledzenie EL umieszczonego w linii stanu, albo naciśniecie klawisza F11, umożliwia włączenie oraz wyłączenie trybu śledzenia elementów.
9. Naciśnięcie przycisku Śledzenie EL umieszczonego w linii stanu, albo naciśniecie klawisza Fn + F11, umożliwia włączenie oraz wyłączenie trybu śledzenia elementów.
4. Uruchomić polecenie wymagające określenia punktu, takie jak na przykład Linia (Line) lub Polilinia (PolyLine).
5. W chwili pojawienia się wezwania do określenia punktu należy:
   • Wpisać STST oraz nacisnąć Enter.
   • Wpisać PRP oraz nacisnąć Enter.
   • – lub –
   • Nacisnąć prawy przycisk myszy, a następnie wybrać z menu kontekstowego opcję Zmiana przyciągania do elementów > Punkt pomocniczy.
6. Umieścić wskaźnik nad punktem charakterystycznym wybranego obiektu, dla którego może zostać zastosowany aktualny tryb przyciągania.

   Przesunąć wskaźnik w lewo lub w prawo (albo w górę lub w dół), aż do pojawienia się pojawienia się kierunku określonego przez prowadnice śledzenia.

   Umieścić wskaźnik nad punktem charakterystycznym innego obiektu, dla którego może zostać zastosowany aktualny tryb przyciągania.

   Przesunąć wskaźnik w górę lub w dół (albo w lewo lub w prawo), aż do pojawienia się kierunku określonego przez prowadnice śledzenia.

   Przesunąć wskaźnik w pobliże punktu wirtualnego przecięcia wyznaczonych wcześniej kierunków śledzenia, aż do pojawienia się obu przecinających się ze sobą prowadnic.

7. Nacisnąć przycisk myszy w wyznaczonym miejscu przecięcia, aby potwierdzić położenie tymczasowego punktu pomocniczego.
8. Wprowadzony w ten sposób węzeł zostaje umieszczony na warstwie DEFPOINT.
8. W razie potrzeby wstawienia kolejnych punktów tymczasowych, powtórzyć kroki od 5 do 7.
9. Skorzystanie z opcji przyciągania typu Węzeł w trakcie dalszego rysowania umożliwia przyciągnięcie do utworzonych punktów tymczasowych.

  W przypadku stosowania punktów tymczasowych w trakcie wykonywania poleceń, należy ustawić opcję Węzeł jako stały tryb przyciągania do elementów.

Uruchamianie komendy

Opcja polecenia: STST

Opcja polecenia: PRP

Menu kontekstowe: Zmiana przyciągania do elementów > Punkt pomocniczy

Badanie i obliczanie

Poniższe funkcje służą do szybkiego badania takich informacji jak: współrzędne, odległości pomiędzy dwoma punktami, całkowity obszar elementów, szczegóły elementów:

• Identyfikowanie współrzędnych
• Mierzenie odległości
• Mierzenie kątów
• Obliczanie obszarów
• Wyszczególnianie informacji o elemencie
• Używanie inteligentnego kalkulatora
• Wywoływanie kalkulatora systemu operacyjnego

Odczytywanie współrzędnych punktów

Polecenie OdczytajWspolrzedne (GetXY) umożliwia odczytanie współrzędnych punktu wskazanego w obszarze graficznym rysunku.

Funkcja może być uruchamiana w trybie polecenia transparentnego.

W celu odczytania współrzędnych wskazanego punktu należy:

1. Korzystając z menu, wybrać Narzędzia > Pomiar > Odczytaj współrzędne, albo wpisać OdczytajWspolrzedne (GetXY)
2. Wskazać w obszarze graficznym położenie punktu, dla którego mają zostać odczytane współrzędne.

   W oknie poleceń zostają wyświetlone współrzędne wybranego punktu.

  W przypadku wykonywania odczytu dla punktów charakterystycznych istniejących elementów rysunkowych (np. punktów końcowych obiektów), należy skorzystać z funkcjonalności przyciągania do elementów.

Uruchamianie komendy

Polecenie: OdczytajWspolrzedne (GetXY)

Menu: Narzędzia > Pomiar > Odczytaj współrzędne

Mierzenie odległości

Polecenie GetDistance służy do mierzenia odległości lub kątów pomiędzy dwoma punktami. Polecenie to może być używane jako polecenie transparentne. Punkty mogą być dowolne i nie muszą stanowić części rysunku.

Można również użyć opcji Odległość w poleceniu MeasureGeometry.

Aby zmierzyć odległość pomiędzy punktami, należy:

1. Kliknąć Narzędzia > Zapytanie > Pobierz odległość (lub wpisać polecenie GetDistance).
2. W obszarze graficznym wybrać dwa punkty, pomiędzy którymi ma być wykonany pomiar.

   Jeżeli odległość, która ma zostać określona, posiada punkty o znaczeniu geometrycznym, na przykład punkt początkowy lub końcowy elementu rysunku, należy użyć opcji EntitySnaps.

   Zostaną wyświetlone wynikowe pomiary:

   Odległość = <n>, Kąt w płaszczyźnie XY = <n>, Kąt względem płaszczyzny XY = <n>
   Delta X = <n>, Delta Y = <n>, Delta Z = <n>

   Odległość: Mierzy bezwzględną odległość pomiędzy punktami.

   Kąt w płaszczyźnie XY: Mierzy kąt do drugiego punktu, począwszy od osi X. Pomiar wyświetla kąt o mniejszej wartości, bez względu na kierunek obrotu.

   Kąt względem płaszczyzny XY: Mierzy kąt pomiędzy pierwszym i drugim punktem, począwszy od płaszczyzny XY do osi Z. Zakłada się, że pierwszy punkt leży na płaszczyźnie XY.

   Delta X, Delta Y oraz Delta Z: Mierzy odległość pomiędzy dwoma punktami w kierunku odpowiednich osi układu współrzędnych. Wartości długości są określane w jednostkach rysunku.

   Nacisnąć przycisk F2, aby uzyskać lepszy podgląd wyniku w osobnym oknie.

Dostęp

Polecenie: GetDistance

Menu: Narzędzia > Zapytanie > Pobierz odległość

Mierzenie kątów

Za pomocą polecenia GetAngle zmierzyć kąty skojarzone z łukami i kąty między liniami lub punktami końcowymi łuków.

Polecenie to może być używane jako polecenie transparentne. Linie mogą być dowolne i nie muszą stanowić części rysunku.

Można również użyć opcji Kąt w poleceniu MeasureGeometry.

Aby zmierzyć kąty:

1. Wpisać GetAngle w wierszu polecenia.
2. Wyświetlone pomiary zależą od elementu określonego w obszarze graficznym:
   • Łuk. Pomiar kąta skojarzonego z określonym łukiem.
   • Okrąg. Pomiar kąta skojarzonego z łukiem określonym poprzez zaznaczenie dwóch punktów na okręgu. Wartość jest aktualizowana wraz z przemieszczaniem kursora. Wynikowe pomiary są wyświetlane jako wymiar dynamiczny i jako wpis w wierszu poleceń.
   • Segmenty dwuliniowe lub segmenty polilinii. Zostaną wyświetlone wynikowe pomiary:

     Kat ostry między dwoma liniami wynosi <n> stopni i <n> radianów.

     Kat rozwarty między dwoma liniami wynosi <n> stopni i <n> radianów.

3. W obszarze graficznym wybrać dwie linie lub polilinie, między którymi ma zostać zmierzony kąt.

   Zostaną wyświetlone wynikowe pomiary:

   Kat ostry między dwoma liniami wynosi <n> stopni i <n> radianów.
   Kat rozwarty między dwoma liniami wynosi <n> stopni i <n> radianów.

Jeżeli odległość, która ma zostać określona, posiada punkty o znaczeniu geometrycznym, na przykład punkt początkowy lub końcowy elementu rysunku, należy użyć opcji EntitySnaps.

Dostęp

Polecenie: GetAngle

Obliczanie obszarów

Polecenie GetArea służy do obliczania powierzchni i obwodu poprzez określenie elementu rysunku lub określenie punktów, które tworzą obszar do zmierzenia.

Można również użyć opcji Obszar w poleceniu MeasureGeometry.

Można dodawać lub odejmować obszary w jednej operacji.

To polecenie oblicza następujące wartości:

• Powierzchnia, obwód, długość lub średnica elementu
• Obszary zdefiniowane poprzez określenie punktów
• Połączone obszary

Aby obliczyć obszar i obwód elementu rysunku, należy:

1. Kliknąć Narzędzia > Zapytanie > Pobierz obszar (lub wpisać polecenie GetArea).
2. Określić opcję Wybierz element.

   Opcja ta służy do obliczania regularnych obszarów geometrycznych (takich jak okręgi, elipsy, łuki lub kontury polilinii). W przypadku określenia elementu, który nie jest zamknięty, obszar zostanie obliczony jak dla elementu zamkniętego.

3. W obszarze graficznym wybrać element rysunku.

   Zostaną wyświetlone wynikowe pomiary. Wyświetlone informacje zależą od typu określonego elementu rysunku. Na przykład dla okręgów i elips polecenie wyświetla powierzchnię i średnicę.

Aby obliczyć obszar i obwód poprzez określenie punktów, należy:

1. Kliknąć Narzędzia > Zapytanie > Pobierz obszar (lub wpisać polecenie GetArea).
2. W obszarze graficznym określić punkty, które składają się na obszar do zmierzenia.

   Zdefiniowany obszar podświetla się dynamicznie w obszarze rysunku wraz z określaniem kolejnych punktów.

   

   Jeżeli mają być użyte konkretne punkty z elementów rysunku, na przykład punkt początkowy lub końcowy elementu rysunku, należy użyć funkcji EntitySnap.

3. Po zakończeniu określania punktów nacisnąć Enter.

   Zostaną wyświetlone pomiary obszaru i obwodu.

Aby obliczyć połączone obszary:

Całkowitą powierzchnię kilku połączonych obszarów można obliczyć poprzez określenie punktów lub wybranie elementów. Zdefiniować obszar, określając punkty lub używając opcji Określ element. Dodawać lub usuwać obszary odpowiednio do potrzeb, używając opcji Dodaj i Odejmij.

1. Kliknąć Narzędzia > Zapytanie > Pobierz obszar (lub wpisać polecenie GetArea).
2. Określić opcję Dodaj lub Odejmij, aby dodać lub odjąć częściowy obszar.
3. Określić punkty składające się na obszar do zmierzenia i nacisnąć Enter.

   – lub –

   Określić opcję Wybierz element i wybrać element rysunku w obszarze graficznym.

   Zostaną wyświetlone pomiary obszaru i obwodu.

4. Powtórzyć krok 3, aby dodać lub odjąć kolejne obszary.

   Nastąpi obliczenie operacji dodawania lub odejmowania i wyświetlenie pomiarów obszaru i obwodu.

   Gdy częściowe obszary są dodawane lub odejmowane od obszaru, obliczony obszar jest nową wartością parametryczną, chyba że określono inną opcję.

5. Nacisnąć klawisz Enter.

Dostęp

Polecenie: GetArea

Menu: Narzędzia > Zapytanie > Pobierz obszar

Mierzenie geometrii

Polecenie MeasureGeometry służy do pomiaru odległości, promienia, kątów i powierzchni przy użyciu jednego polecenia.

Polecenie MeasureGeometry daje dostęp do opcji, które wykonują takie same obliczenia, co następujące polecenia:

• GetArea
• GetDistance
• GetAngle

  Jeżeli odległość, która ma zostać obliczona, posiada punkty o znaczeniu geometrycznym, na przykład punkt początkowy lub końcowy elementu rysunku, należy użyć opcji EntitySnaps.

Aby zmierzyć geometrię:

1. Kliknąć Narzędzia > Zapytanie > Zmierz geometrię (lub wpisać polecenie MeasureGeometry).
2. Aby określić opcję:
   • Odległość. Mierzy odległość pomiędzy dwoma określonymi punktami.
   • Promień. Mierzy promień określonego łuku, okręgu lub segmentu łuku w polilinii.
   • Kąt. Mierzy kąt w określonym łuku lub dwóch określonych segmentach linii albo polilinii. Wyświetlone wyniki pomiarowe zależą od elementu określonego w obszarze graficznym.
   • Obszar. Służy do obliczania powierzchni i obwodu poprzez określenie elementu rysunku lub określenie punktów, które tworzą obszar do zmierzenia w taki sam sposób, jak polecenie GetArea. Wynikowe pomiary wskazują również obwód zamkniętych obszarów, długość otwartych konturów polilinii oraz obwód okręgów i elips.

     Aby określić opcję:

     • Określ punkty. Służy do obliczania powierzchni i obwodu obszaru zdefiniowanego przez punkty. Zdefiniowany obszar podświetla się dynamicznie w obszarze rysunku wraz z określaniem kolejnych punktów.

       

     • Określ element. Służy do obliczania regularnych obszarów geometrycznych (takich jak okręgi, elipsy, łuki lub kontury polilinii). W przypadku określenia elementu, który nie jest zamknięty, obszar zostanie obliczony jak dla elementu zamkniętego.
     • Dodaj. Włącza tryb dodawania i oblicza całkowitą powierzchnię po określeniu obszarów częściowych za pomocą punktów lub przy użyciu opcji Określ element. Zostaną wyświetlone pomiary obszaru i obwodu.

       Przykład: Dodać obszary o różnych kształtach w celu obliczenia całkowitej powierzchni.

       

     • Odejmij. Włącza tryb odejmowania i odejmuje określony obszar z całkowitej powierzchni. Zostaną wyświetlone pomiary obszaru i obwodu.

       Przykład: Odjąć obszar przeznaczony na schody od obszaru pomieszczenia.

     Podzielić kształt na regularne kształty i użyć opcji Dodaj i Odejmij do obliczenia powierzchni w jednej operacji.

Dostęp

Polecenie: MeasureGeometry

Menu: Narzędzia > Zapytanie > Zmierz geometrię

Wyświetlanie informacji na temat obiektów

Polecenie OdczytajWlasciwosci (GetProperties) umożliwia wyświetlenie szczegółowych danych dotyczących wybranego elementu, obejmujących informacje na temat rodzaju obiektu, warstwy, koloru linii, stylu linii, szerokości linii, przestrzeni roboczej (model lub arkusz), aktualnych współrzędnych, oraz innych dodatkowych właściwości uzależnionych od rodzaju obiektu. Na przykład, w przypadku wskazania elementu w postaci łuku, funkcja OdczytajWlasciwosci pokazuje dodatkowe informacje dotyczące punktu środkowego, promienia, oraz kąta początkowego i końcowego wybranego łuku. Zakres dodatkowych właściwości wyświetlanych w przypadku wybrania linii obejmuje długość elementu, kąt nachylenia w płaszczyźnie XY, oraz wartości składowe danego elementu we wszystkich kierunkach (delta X, delta Y oraz delta Z).

W celu wyświetlenia szczegółowych informacji dotyczących istniejącego elementu należy:

1. Korzystając z menu, wybrać Narzędzia > Pomiar > Odczytaj właściwości, albo wpisać OdczytajWlasciwosci (GetProperties)
2. Zaznaczyć w obszarze graficznym obiekt, którego dane mają zostać odczytane.
3. Nacisnąć Enter.
   
   Lista zawierająca właściwości oraz szczegóły geometryczne wybranego elementu zostaje wyświetlona w oddzielnym oknie poleceń.

Uruchamianie komendy

Polecenie: OdczytajWlasciwosci (GetProperties)

Menu: Narzędzia > Pomiar > Odczytaj właściwości

Charakterystyki geometryczne brył 3D oraz regionów

Polecenie CharakterystykiGeometryczne (GetMassproperties) służy do obliczania oraz wyświetlania charakterystyk geometrycznych dla wybranych brył 3D oraz regionów.

Zakres danych wchodzących w skład przygotowanego raportu obejmujący takie właściwości jak masa i objętość bryły, wymiary ramki ograniczającej, powierzchnia regionu, położenie środka ciężkości, momenty bezwładności oraz promienie bezwładności.

W celu wyświetlenia raportu z charakterystykami geometrycznymi wybranych brył 3D lub regionów należy:

1. Korzystając z menu, wybrać Narzędzia > Pomiary > Charakterystyki geometryczne, albo wpisać CharakterystykiGeometryczne (GetMassproperties)
2. Wybrać w obszarze graficznym jeden lub kilka elementów wchodzących w skład analizowanego zestawu obiektów.
3. Raport z charakterystykami geometrycznymi obliczonymi dla wskazanego zestawu obiektów zostaje wyświetlony w oddzielnym oknie poleceń.
4. Zakres danych obejmuje: masę i objętość bryły, wymiary ramki ograniczającej, powierzchnię regionu, położenie środka ciężkości, wartości momentów bezwładności oraz promieni bezwładności, kierunki główne względem środka ciężkości.

Uruchamianie komendy

Polecenie: CharakterystykiGeometryczne (GetMassproperties)

Menu: Narzędzia > Pomiary > Charakterystyki geometryczne

Używanie inteligentnego kalkulatora

Palety Inteligentny kalkulator można użyć w celu wykonywania obliczeń matematycznych, naukowych, trygonometrycznych oraz konwersji pomiarów w dowolnym momencie.

Oprócz podstawowych operacji, na palecie dostępne są narzędzia do szybkich zapytań, takich jak odległość między dwoma punktami, całkowita powierzchnia elementów, kąty i obwody.

Można tworzyć wyrażenia i w razie konieczności edytować je przed obliczeniem wyniku. W celu obliczenia wartości wyrażenia należy nacisnąć znak równości (=) lub klawisz Enter. W dowolnym momencie, w obszarze Historia można sprawdzić obliczone wcześniej wyrażenia.

Można wykonać następujące czynności:

• Obliczenia matematyczne, naukowe i trygonometryczne
• Sprawdzanie wcześniejszych obliczeń
• Konwertowanie jednostek pomiarów
• Pomiary geometryczne
• Kopiowanie wartości i wyrażeń do schowka

Używanie polecenie SmartCalculator w celu wyświetlenia palety Inteligentny kalkulator.

Można rozwijać i zwijać każdą z kategorii. Można również zmieniać rozmiar Inteligentnego kalkulatora w taki sam sposób, jak w przypadku innych palet.

Aby wyświetlić paletę Inteligentny kalkulator:

• Wpisać SmartCalculator w wierszu polecenia.

Paleta Inteligentny kalkulator

Paleta Inteligentny kalkulator zawiera następujące obszary:

• Obliczanie
• Klawiatura numeryczna
• Naukowe
• Narzędzia pomiaru
• Konwersja jednostek

Obliczanie

Obszar Historia

Wyświetla listę obliczonych wcześniej wyrażeń. Można skasować całą historię lub wybrane wiersze.

• CH. Kasuje zawartość obszaru Historia.
• CR. Kasuje wiersz wybrany w obszarze Historia.

Menu kontekstowe zawiera opcje kopiowania wyrażenia lub wartości do schowka.

Można wkleić wyrażenie lub wartość z listy Historia, klikając ją dwukrotnie.

Pole wprowadzania

Umożliwia wpisywanie i pobieranie wyrażeń. Można wpisywać wyrażenia za pomocą przycisków numerycznych lub użyć klawiatury komputera lub klawiatury numerycznej. W celu obliczenia wartości wyrażenia i wyświetlenia wyniku należy kliknąć znak równości (=) lub nacisnąć klawisz Enter. Inteligentny kalkulator oblicza wyrażenia zgodnie ze standardowymi matematycznymi zasadami kolejności obliczeń.

W polu wprowadzania Inteligentny kalkulator wyświetla wartości zgodnie z następującymi zasadami:

• Wyniki obliczeń są zawsze przedstawione w formacie dziesiętnym z dokładnością określoną w części Ustawienia rysunku.

  Uwaga: Dokładność wyświetlania jest ograniczona do ośmiu miejsc po przecinku.

• Wyniki obliczeń kątowych są zawsze wyrażone w stopniach z pełną dokładnością.
• Zawsze przyjmuje się, że wartości kątowe określone w polu wprowadzania są wyrażone w stopniach, niezależnie od ustawień w części Ustawienia rysunku.

Uwaga: Podczas używania klawiatury należy upewnić się, że klawisz NumLock jest włączony.

Przyciski kopiowania

• Skopiuj do schowka. Kopiuje wartość z pola wprowadzania do schowka.
• Skopiuj do wiersza poleceń. Wkleja wartość z pola wprowadzania do wiersza poleceń.

Narzędzia pamięci

Grupuje narzędzia do zapisywania i pobierania wartości do/z pamięci Inteligentnego kalkulatora.

Przycisk	Opis
MS	Zapisuje wartość wyświetloną w polu wprowadzania w pamięci Inteligentnego kalkulatora. Inteligentny kalkulator zastępuje poprzednią wartość, jeśli jakaś była.
M+	Dodaje bieżącą wartość do wartości zapisanej w pamięci Inteligentnego kalkulatora
M-	Odejmuje bieżącą wartość od wartości zapisanej w pamięci Inteligentnego kalkulatora
CP	Przywraca wartość zapisaną w pamięci Inteligentnego kalkulatora. Inteligentny kalkulator zastępuje wartość wyświetlaną w polu wprowadzania wartością zapisaną w pamięci.
CŚ	Kasuje wartość zapisaną w pamięci Inteligentnego kalkulatora

Klawiatura numeryczna

Grupuje numery, symbole i funkcje używane w wyrażeniach matematycznych, podobnie jak na klawiaturze zwykłego kalkulatora. W celu obliczenia wartości wyrażenia należy nacisnąć znak równości (=) lub klawisz Enter.

Naukowe

Grupuje zaawansowane narzędzia, takie jak funkcje trygonometryczne, logarytmiczne i wykładnicze związane zwykle z zastosowaniami naukowymi i inżynierskimi.

Narzędzia pomiaru

Grupuje funkcje do szybkich zapytań, takich jak odległość między dwoma punktami, kąt między dwoma liniami lub segmentami polilinii, całkowita powierzchnia elementów i obwody.

Narzędzia pomiaru umożliwiają wyodrębnianie informacji geometrycznych, takich jak odległość, kąt, powierzchnia i obwód z elementów rysunku. Wynik jest automatycznie wyświetlany w polu wprowadzania, dlatego można wykonywać operacje matematyczne przy użyciu obliczonej wartości. Można również wkleić obliczoną wartość w wierszu poleceń.

Ikona	Nazwa	Opis
	Zmierz odległość	Mierzy odległość pomiędzy dwoma punktami.
	Zmierz kąt	Zmierz kąt między dwiema liniami lub segmentami polilinii.
	Zmierz powierzchnię	Mierzy powierzchnię zdefiniowanego obszaru
	Zmierz obwód	Oblicza obwód elementów lub zdefiniowanych obszarów

Konwersja jednostek

Dostępna jest konwersja jednostek długości, powierzchni, objętości i kąta. W zależności od wybranego typu jednostki można wybrać listę jednostek do konwertowania z oraz jednostek do konwertowania na.

Przykłady użycia Inteligentnego kalkulatora

Użycie obliczonych wartości ze schowka:

Na przykład narysować okrąg, którego promień jest o 2/3 dłuższy od 10 jednostek.

1. W objaśnieniu wpisać wartość 10*2/3 i nacisnąć klawisz Enter. Zostanie wyświetlona obliczona wartość.
2. Uruchomić polecenie Circle i określić środek.
3. W Inteligentnym kalkulatorze kliknąć Kopiuj do wiersza poleceń.

   Wartość pojawi się w wierszu poleceń w celu określenia promienia.

4. Nacisnąć klawisz Enter.

Konwertowanie jednostek pomiarów:

1. Wpisać SmartCalculator.
2. W części Konwersja jednostek:
   1. Wybrać Typ jednostek.
   2. Wybrać jednostkę w części Konwertuj z.
   3. Wybrać jednostkę w części Konwertuj na.
   4. Wpisać Wartość do konwersji.
   5. Kliknąć Oceń .
   6. Wynik zostanie wyświetlony w części Konwertowana wartość.

Pomiar kąta między dwoma liniami:

1. Na palecie Inteligentny kalkulator, w części Narzędzia pomiaru kliknąć Kąt pomiaru.
2. W obszarze graficznym określić dwie linie lub dwa segmenty polilinii. W celu zapewnienia dokładności należy użyć przyciągania elementów.

   W polu wprowadzania zostanie wyświetlona wartość kąta pomiędzy dwoma wybranymi liniami lub segmentami polilinii.

Pomiar odległości pomiędzy dwoma punktami za pomocą Inteligentnego kalkulatora:

1. Na palecie Inteligentny kalkulator, w części Narzędzia pomiaru kliknąć Zmierz odległość.
2. Określić dwa punkty w obszarze graficznym. W celu zapewnienia dokładności należy użyć przyciągania elementów.

   W polu wprowadzania zostanie wyświetlona wartość odległości pomiędzy dwoma wybranymi punktami.

   Za pomocą opcji Kopij do wiersza poleceń można wkleić obliczoną wartość do wiersza poleceń.

Dostęp

Polecenie: SmartCalculator

Uruchamianie kalkulatora systemowego

Polecenie KalkulatorSystemowy (OSCalc) powoduje otwarcie okna standardowego kalkulatora dostępnego w systemie operacyjnym.

W celu uruchamianie kalkulatora systemowego należy:

Uruchamianie komendy

Polecenie: KalkulatorSystemowy (OSCalc)